Eerder schreef ik over dat ik me had ziek gemeld op mijn werk omdat ik overbelast was. Dat duurde 1,5 week. Daarna had ik 2 weken vakantie. Toen had ik dus meer vrije tijd en tijd om eens echt te ont-spannen. Het weer zat echter niet mee en ik miste de zon. Ik kon ook niet echt genieten, want was voortdurend moe en somber. Niet echt een vakantiegevoel dus..
De laatste dagen van mijn vakantie begon ik al met piekeren over het werk. Er was iets veranderd de laatste tijd in mij. Mijn zin in werken was weg en ik wist niet goed waarom. Misschien was overprikkeld zijn het probleem niet. Was ik onderprikkeld in plaats van overbelast? Ik besloot om de maandag na mijn vakantie ‘gewoon’ te gaan werken. Misschien kwam ik er al doende achter wat mijn probleem of uitdaging was.
Weer overbelast aan het werk
In de eerste week weer werken kreeg ik echter nog meer klachten dan voor mijn vakantie. Was ik nog steeds overbelast na 3,5 week niet werken? Klachten die ik had waren bijvoorbeeld slechte concentratie, slecht slapen en een ademhaling die steeds blokkeerde. De klachten die ik had voor mijn vakantie waren er ook nog, zoals prikkelbaarheid en door de bomen het bos niet zien in mijn taken. Dit belemmerde me echt in mijn functioneren. Het ging dus nog niet zo goed met me en dat was even een tegenvaller. Maar ik zit ook niet voor niets in de Wajong natuurlijk.
Ik ben toen naar de bedrijfsarts gegaan. Zijn advies was om te stoppen met de extra uren die ik sinds juni ben gaan werken. Dat was op een andere afdeling binnen dezelfde ggz-instelling. Maar daar was de werkomgeving niet genoeg passend bij mijn autisme, door onder andere te weinig kaders hebben en te veel moeten samenwerken. Ik voelde me schuldig over het zo snel stoppen, maar zag het toch niet als falen. Ik heb het geprobeerd en kon het vooraf gewoon niet goed inschatten. En ik heb gelukkig wel degelijk wat geleerd van die ervaring.
Negatieve spiraal
Dus ging ik terug van 14 uur per week werken naar 8. Dat gaf al wat lucht, maar niet genoeg. Ik heb toen gemaild naar mijn manager dat het niet goed ging. Open zijn vind ik belangrijk. Verder heb ik actie ondernomen door een afspraak te maken met een jobcoach van het werk. Ik wil namelijk samen met iemand kijken hoe ik op korte termijn verder kan en wat op lange termijn weer goed voor me is. Hoe houd ik beter rekening met autisme; met zowel de krachten en lastige kanten? Waar loop ik tegen aan, wat heb ik nodig en wat zijn mijn huidige leerdoelen?
Leven met een kwetsbaarheid is een leven lang zoeken en leren blijkt wel weer. Herstel is een proces dat nooit klaar is. Altijd komt er weer iets op mijn pad dat lastig is. Dit keer was ik meer uren gaan werken, juist omdat ik stabiel was en mezelf wilde uitdagen. Ik verveelde me ook een beetje door het vele thuiszitten vanwege Corona met onderprikkeling als gevolg. Maar…
- Toen kon ik mijn draai maar niet vinden op de nieuwe afdeling.
- En toen kwam het zomerweer niet.
- Daarnaast bleven de maatregelen rondom Corona voortduren, waardoor bijvoorbeeld mijn dansfeestjes niet doorgingen (mijn happy space).
- En misschien had het stoppen met antidepressiva toch meer effect dan ik dacht.
Ik kwam zo in een negatieve spiraal. Ik werd steeds pessimistischer, twijfelde aan mezelf, voelde me alleen en sleepte mezelf door de dagen. Het duurde dagen, weken zelfs, en toen werd ik even bang dat ik weer depressief zou worden. Er moest echt iets veranderen en niet alleen op het gebied van werk.
Lichtpuntjes zien
Bij mijn begeleidster kan ik gelukkig altijd mijn ei kwijt. We reflecteren en praten over hoe verder. Samen kijken we steeds per situatie wat haalbaar is en wat niet. We zorgen voor de dag doorkomen en kijken naar waar verlichting mogelijk is. Ze erkent pijn, maar benoemt ook wat ik goed doe. Ik ben ook open geweest naar de mensen in mijn omgeving om de verbinding te behouden. Verder erken ik voor mezelf hoe het gaat en probeer ik extra lief voor mezelf te zijn.
Langzaamaan kreeg ik allerlei inzichten en voelde ik me meer wat minder zwaar worden. Uit de inzichten haalde ik informatie over hoe verder. Zo waren mijn klachten niet alleen het gevolg van verandering en overbelasting, maar ook van onderprikkeling. Ik was te veel aan het ontprikkelen geslagen en had op mijn werk te veel taken, maar te weinig mentale uitdaging.
Het ging dus helemaal niet om zuiver onder- of overprikkeling!Waarover dan wel? Dat deel ik in het tweede deel van deze tweeluik. Want dit inzicht vergt ook een andere aanpak.
5 Pingbacks