In de zomer van 2020 was ik overbelast geraakt op mijn werk. Later kwam ik erachter dat het niet enkel ging om een ’te veel’ van dingen, maar ook om een ’te weinig.’ Zo had ik meer mentale uitdaging nodig, maar minder sociale prikkels. Ik had dus meer regie nodig over de soort prikkels. Ik heb ellenlang nagedacht over hoe verder en dat heb ik ook gecommuniceerd. Het was erg zoeken. Wat wilde ik? Wat had ik daarvoor nodig? Kan ik nog mezelf zijn en ‘anders werken’ op deze plek?
Het past niet meer
Na 3,5 jaar administratie en communicatie merkte ik dat ik toe was aan iets anders, want ik stond niet meer in mijn kracht. Ik wilde iets waarbij ik meer kon analyseren en overstijgend kon meedenken bijvoorbeeld. Mijn hersenen hadden honger, dus wilde ik iets minder taakgericht bezig zijn. Ik kon mijn talenten niet goed kwijt. Wel mijn vaardigheden, zoals zorgvuldig werken, maar iets kunnen wil niet altijd zeggen dat ik er voldoening uithaal. Maar het lukte niet echt met iets passends vinden binnen de organisatie qua werkzaamheden. Ik denk dat dat deels komt omdat het alleen in mijn belang was. De organisatie was tevreden over mijn werk, dus had niet direct belang bij mij iets anders laten doen.
Geven en nemen in mijn werk raakten uit balans. Ik raakte daardoor uit balans.
Naast het werk zelf, voelde ik me niet meer goed passen bij de organisatie. Ik moest me meer aanpassen dan goed voor mijn autistische zijn was. Ik ben het allemaal nog een plekje aan het geven, dus zal niet in detail treden. Waar het op neerkomt, is dat ik niet meer pas bij mijn huidige werkzaamheden en deze organisatie.
In het begin was de match er wel. Ik had geen werkervaring en had er alleen maar angstgedachten bij. Dus ik was heel onzeker. Toen moesten werkzaamheden ook niet te ingewikkeld zijn. In de loop der tijd kreeg ik meer verantwoordelijkheden. Ik ging van vrijwilliger, naar trainee, naar betaald medewerker voor 8-10 uur in de week. Maar op een gegeven moment kon ik me niet meer verder ontwikkelen op de manier waarop ik het wilde. Dus ga ik weg op 1 april, geen grap.
Weggaan is heel dubbel
De keuze maken van weggaan is een heel proces voor me geweest, met veel nadenken en veel emoties. Ergens weggaan en iets loslaten, vind ik lastig. Voor mij is het ook nieuw allemaal, bijvoorbeeld het overdragen van taken. Daar mijn weg in vinden, kost veel energie. Los van al het praktische, is het vooral sociaal moeilijk. Zeggen dat ik wegga, geeft spanning.
Daarnaast roept het weggaan van alles op, zoals oud zeer. Het is pijnlijk hoe veel extra moeite ik door mijn autisme moet doen om ergens bij te horen. En altijd pas ik me meer aan dan goed voor me is, omdat we nu eenmaal leven in een neurotypische wereld. Dus is een bedrijf altijd gericht op de norm, niet op de uitzonderingen. Ik merk dat ik voor het inzetten van mijn talenten en vaardigheden, keer op keer dingen moet uitleggen en hard op mijn grenzen moet letten om mezelf niet te verliezen. Dat is confronterend.
Zo ben ik het afgelopen jaar meer voor mezelf gaan staan. Dan sprak ik bijvoorbeeld af dat ik per drie uur maximaal één belafspraak zou plannen. Maar als ik dan netjes en met uitleg ‘nee’ zei tegen iemand die nog wilde belde daarna, gaf dat toch onderlinge spanning.
Het was een procesje hoor, pff
Het is een terugkerend thema in het leven van veel mensen met autisme. 100% je best doen en dan toch niet genoeg matchen met de omgeving. Ik weet inmiddels wel dat het vaak vanuit niemand slecht bedoeld is. Maar het is gewoon lastig om af te stemmen op elkaar soms. Dan gebeurt vaak toch wat de meerderheid wil en is er te weinig afstemming voor de persoon die anders is. Als je vaak iets anders wil, is het de kunst om mee te gaan zonder zelf overbelast re raken. Als dat niet lukt, gaat het ten koste van jezelf.
Werk is voor mij nooit nummer 1 in het leven. Dat is namelijk mijn gezondheid en welzijn. Ik ben daar als volwassene zelf verantwoordelijkheid voor. Dus moet ik ook de keuzes maken die nodig zijn voor mezelf. Ik wil eerst altijd nog heel lang de perfecte keuze maken, waarbij ik me te druk maak over wat iedereen er van gaat vinden. Dat is niet realistisch. Ironisch is dat ik juist ook goedkeuring en begrip wil van neurotypische mensen, terwijl ze mijn belevingswereld altijd maar voor een klein deeltje kunnen mee beleven. Mijn wens voor de toekomst is dat ik sneller mag kiezen voor mezelf en me niet zo verantwoordelijk voel voor anderen.
Tijd voor iets nieuws
Ik voel me steeds opgeluchter nu mijn vertrek in zicht komt, maar moet altijd wel bijkomen van veranderingen. Ik ga niet gelijk ergens anders werken, maar ga mijn batterij opladen. Dan kan ik weer even helemaal verbinden met mezelf en hoef ik me even niet aan te passen. Dat is nodig als autist in een niet-autistische wereld. Ik zit natuurlijk ook niet voor niets in de Wajong. Ik blijf wel bloggen, vloggen en reviewen en val niet in een gat gelukkig. Er is genoeg basis in mijn leven en het is bijna lente. Dus straks kan ik weer opladen in de zon.
Na een thuisvakantie, ga ik aan de slag met nieuwe dingen. Ik heb erg zin om te leren en een basis te leggen voor mijn toekomst. Ik wil mijn master psychologie daarom afmaken waarvoor ik nog moet stagelopen en mijn scriptie moet schrijven. Daarnaast wil ik als ZZP-er af en toe een klus doen als spreker en schrijver, om iets bij te verdienen. Dan behoud ik ook mijn garantiebedrag als Wajonger. Alles naar belastbaarheid en beiden met de de nadruk op leren en ervaren.
Anders werken in de toekomst
Als ik ben afgestudeerd, weet ik nog niet wat ik dan wil qua werk. Ik ben nog zo in ontwikkeling. Ik ben nu vooral aan het kijken wat ik wil qua stage en wat ik daarbij nodig heb. Het zou bijvoorbeeld heel tof zijn als ik iets kan doen voor mensen met autisme. Ik kan kiezen uit een onderzoeks-, praktijk-, interventie- of diagnostiekstage en wil die in Tilburg doen. Ik ben al aan het brainstormen. Uiteindelijk zal ook dat weer een kwestie zijn van afstemming vinden tussen mijzelf, de eisen van een wetenschappelijke opleiding psychologie en de stageplek.
Ik zoek en ik zal vinden! Met autisme is het gewoon extra hard zoeken, maar ik geloof nog steeds in wereld die steeds inclusiever wordt en waarin anderszijn juist een extra waarde krijgt. Anders werken, maar gelijkwaardig zijn! Soms is het eenzaam en moeilijk en gaat het niet zoals je wil of anders dan gepland, maar dat zijn allemaal leerzame ervaringen. Als de lastige emoties zakken bij mij, zie ik weer weer alles waar ik dankbaar voor ben. Idem voor mijn huidige werkervaring.
Alles gaat zoals het moet gaan.
Ben jij wel eens ontslagen of heb je zelf ontslag ingediend?
Lan
Wat herkenbaar alles wat je zegt. Ik feliciteer je met je besluit om per 1 april te stoppen met je huidige baan. Ontzettend goed en sterk besluit. Op een dag hoop ik in jouw schoenen te staan.
Dank je wel voor dit stuk!
Steven
Veel succes! Het lijkt mij een goede beslissing om je master proberen af te maken aangezien je dit meer kansen op de arbeidsmarkt (eventueel als ZZP-er) kan geven.
Heb bij mijn laatste baan ontslag om medische redenen gekregen met behoud van recht op werkloosheidsvergoeding. Vandaag gesprek gehad met GTB (Gespecialiseerd Team Bemiddeling) over de start van een activatietraject i.f.v. geschikt werk.
Steven Marien
Ik heb nooit betaald gewerkt er was geen plaats in besschute werkplaatsen. Maar na 5 jaar vrijwilligerswerk kledingbakken leegmaken tot 4 volle dagen per week. Stampte ik plots tegen zak turf thuis. Omdat ik me slaaf voelde. En anderen wel betaald kregen. Maar ik verzweeg alles. En ging nog mee. Maar kon men knie niet plooien en had pijn en men vader liet me dan thuis, omdat die zag dat ik met gestrekt been strompelde. En ben nooit meer mee gegaan. Ik moest toen zelfs onder mri scan na tijdje van dokter. Maar net als uiterlijk was er inwendig niets op te merken aan men knie. Hoewel ik heel lang pijn had en men knie nooit meer normaal gaan voelen is.
Ik deed kledingbakken leegmaken wel graag. Maar kon door men iq en autisme geen rijbewijs halen om vrachtwagen te besturen. En waarschijnlijk was ik door crohn en autisme nooit in staat. Om fysiek de polen te evenaren die wel betaald kregen.
Ik wilde sparen voor woonplaats. Wanneer men ouders ooit dood gingen. Maar omdat men vader enige kostwinner is. Werd ik soort van iemand die mee stijgende prijzen moet opvangen met men lage gehandicapte uitkering vanaf 21. Had ik echt werk gehad vanaf 18. Had ik waarschijnlijk meer durven men eigen loon durven voor mezelf houden om te sparen. Zo als men zus die eigenlijk snel uit huis ging wanneer volwassen. En niet dat gevoel heeft van ouders moeten onderhouden. En nadien met kartonnen doos onder brug belanden. Omdat huishuur duur is en gehandicapte uitkering laag.
De arbeidsmarkt is niets voor mij. Daarom stuurden iedereen me naar gehandicapte uitkering op 18. Ik had beter gewoon thuis gebleven. En dan had ik me niet zo gefrustreerd gevoeld als soort slaaf.
Ik denk dat het een goed idee is om bij te scholen. En zo nieuwe mogelijkheden te krijgen voor werk. Weinigen kennen zo veel van autisme als jij. En zou zonde zijn om dan al die kennis niet te gebruiken. Ook als iemand met beperking mag je werk verwachten aangepast aan diploma en kunnen. Ook al is het voor minder uren door beperking.
Naomi
Pittige stap en ik kan me al die gedachten erover wel voorstellen. Mooi dat je voor jezelf ook al wel een pad hebt uitgestippeld voor wat je na 1 april wilt gaan doen. Ik hoop dat het lukt om deze maand op een ‘goede’ manier afscheid te nemen. Sterkte met dat hele proces!
Mandy Verleijsdonk
Dankjewel!