Pff, zucht.. Soms komt er te veel tegelijk op je pad. Iets wat heel menselijk is, maar als je al niet goed tegen veranderingen kan en beperkte copingsvaardigheden hebt, dan kan het je erg ontregelen. Bij mij is het een terugkerend thema in mijn leven. Kleine (en grote) dingen stapelen maar op omdat ik niet genoeg tijd heb om dingen te verwerken.
Op dit moment ben ik het thuiszitten vanwege het coronavirus een beetje beu en moet ik hard mijn best doen om niet onderprikkeld te raken. Verder zijn er mensen in mijn familie ziek en maak ik me zorgen. Ik heb even gedate met iemand die behoorlijk geestelijk ziek bleek, dus daar moet ik van bijkomen. Mijn zusje is verhuisd, waardoor ik niet meer lopend of fietsend naar haar toe kan. De Wajong gaat veranderen en er is nog veel onduidelijkheid over (onzekerheid, angst, stress!). Als dan ook nog eens de inductieplaat kapot is, heb ik het he-le-maal gehad.
Al die dingen spelen zich binnen nog geen maand af en het kost veel denkkracht en energie om er mee om te gaan. Het zijn geen leuke dingen waar ik energie van krijg, maar dingen die moeten of dingen die me overkomen.
Gevolg van te veel tegelijk
Ik ben niet ‘in control’, verlies het overzicht en mijn aanpassingsvermogen wordt steeds minder omdat ik slecht slaap en rusteloos ben. Mijn hoofd raakt overprikkeld en mijn lijf wordt moe. Ik kan niet goed meer relativeren, ga negatief en zwart-wit denken (Ik ga nooooiiiiiiit meer daten!).
Gevolg daar weer van is dat ik nog gevoeliger ben voor het weer en voor prikkels. Ik sleep mezelf op discipline door de dagen, heb geen zin in contact met mensen en word extra kritisch op mezelf. Angst en dwang nemen ook iets meer toe door alle spanning. Ik wil niet nog meer ellende dus controleer ik bijvoorbeeld extra. Ik wil controle.
De negatieve cirkel doorbreken
Ik heb geleerd dat ik niet gelijk tegen al het negatieve in moet gaan, maar het er gewoon moet laten zijn. Dan vloek ik maar even en ben ik even niet zo productief. Ik houd me vast aan de gedachte dat de somberheid overgaat en dat ik rust nodig heb.
Ik bespreek alle beren op de weg met mijn begeleidster die luistert, erkent en meedenkt.
- Wat kan ik doen? Structuur aanhouden, praten, erkennen, schrijven, focussen op mijn hondje, lezen, muziek luisteren, om duidelijkheid vragen.
- Wat moet ik accepteren zoals het is? De coronamaatregelen, niet op bezoek kunnen bij zieken, mijn zusje woont niet meer in de buurt, mondkapje in de trein is verplicht.
- Wat moet ik nu even niet doen? Grote beslissingen nemen, oordelen op mezelf, nieuwe dingen opzoeken, passief worden.
- Hoe zorg ik voor mezelf? Op tijd naar bed, meer hersteltijd pakken, rustig eten, magnesium en B12 slikken, ademhalingsoefeningen doen, yoga.
Langzaamaan kom ik dan tot rust, verwerk ik de veranderingen en ga ik om met de problemen. Als ik wat uitrust, wordt de somberheid minder. Dan zie ik weer wat er wel is, wat ik goed gedaan heb en ben ik dankbaar. Bijvoorbeeld dat de bibliotheek weer open is en dat ik heb durven bellen om iemand naar de inductieplaat te laten kijken. De zon gaat weer schijnen (ook letterlijk vandaag)!
Hoe ga jij om met te veel tegelijk op je bordje?
Naomi
Zo vreselijk veel te veel op je bordje! Heel herkenbaar wat er dan met je hoofd en je lijf gebeurt. Ik probeer het zelf altijd te ‘overleven’ door extra te slapen (maar ja, dat lukt dan juist weer niet, dus de cirkel is weer rond) en door dingen voor mezelf op te schrijven. En ja, net als jij dan controle op de dingen waar ik nog wĆ©l controle op uit kan oefenen. Sterkte (en duidelijkheid!) gewenst.
Denise
Mooi geschreven en zo herkenbaar!
Ik voel hetzelfde op het moment, allemaal even te veel, overleven ipv leven.
Fijn ook om te lezen wat jou helpt en juist niet, fijne herinnering om even te proberen geen nieuwe dingen op te zoeken en veel hersteltijd te nemen.
Liefs voor jou
Mandy
Ik wens jou ook weer meer om te leven en minder te overleven š
Jidske van de Klundert
Het leven raakt mij aan
Deze week mogen ervaren dat het leven mij aangeraakt heeft. Ik heb haar kunnen omarmen.
Vele gebeurtenissen volgden elkaar op en leken verweven met elkaar. Ze wisselden elkaar af en plaatsten elkaar in het licht. Het licht , als thema van deze week.
Het leven raakte mij aan. Ik heb haar zacht omarmd en verwonderd. En ik heb mijzelf getroost.
Er waren intens verdrietige momenten, maar er was ook steun en liefde voelbaar, veel liefde.
Zo had ik dinsdag contact met een hele lieve vriendin en samen hebben we genoten van het buitenzijn en hebben we klein geluk met elkaar gedeeld. Twee dagen later krijg ik van diezelfde vriendin een prachtige foto, op een moment dat ik het zo goed gebruiken kan. Alsof ze het aanvoelde.
Vervolgens schrijft de poĆ«zielerares ons om de opdracht van die week uit te leggen. Wemogen onze eigen planeet in een gedicht beschrijven en beschrijven wat we zien, ervaren, meemaken en voelen. Ik beschrijf mijn “planeet van licht”. Het gaat over mijn verenkleed, de drum, de oude wijze dame, lichtbloemen en mogen dansen. Het blijkt een vederlicht gedicht. Geschreven op een moment dat ik later die dag opnieuw een verdrietig bericht krijg.
Toch sta ik de volgende dag op en draag ik het licht uit, wanneer opnieuw een intens verdrietig bericht mij bereikt. Waarbij “loslaten” het thema blijkt te zijn.
De papa van een vriendinnetje is overleden die morgen. Tranen stromen over mijn wangen, ik ben verdrietig en voel de liefde die je voor een papa kunt voelen.
En of het door het universum opgemerkt werd dat het hier ging om wezelijk, menselijk verdriet en dat er sprake was van echte vriendschap, kreeg ik die namiddag een mail dat een van mijn gedichten( geschreven voor die vriendin) komende maandag uitgezonden zal worden. Op deze manier kan ik mijn liefde tonen en haar tot steun zijn.
Het leven heeft mij aangeraakt en ik heb haar mogen voelen en mogen omarmen, met alle liefde die mijn ziel in haar draagt. Wat volgde was puur contact op zielsniveau. Zo helder heb ik dit deze week mogen ervaren. Alles leek met elkaar verbonden. Ik zie het als een inzicht/les die het leven mij wil leren.
Liefde daar gaat het om in het leven en hier samen zorg voor dragen maakt sterk.
En of ook dit zo moest zijn, kreeg ik vrijdagavond het boek “de jongen, de mol, de vos en het paard”, ,dat precies hierover gaat. En over dat het leven heel bijzonder is, maar niet altijd makkelijk.
Ik lees, ik voel en ik leef. Vanuit mijn kern.
Het leven heeft mij aangeraakt.
Mandy
Wat mooi geschreven! Waar wordt het vanavond uitgezonden?
steven marien (@marien_steven)
Het leven is moeilijk, allerlei obstakels. Normaal moet ik maar eten en bij mijn ouders wonen. En regelen zij alles. Maar nu ik ziek ben en kracht en energie misschien nooit meer terugkomen. Ben ik gevangen in een zwak lichaampje. En ik weet niet hoe ik dat op kan lossen, niemand weet het. Tenminste ik weet het wel maar die keuze is blijkbaar niet zo iets wat ik kan beslissen. En dus zit er niets anders op dan lijdzaam af te wachten of ik ooit nog beter word, maar plezier heb ik niet op deze manier.
Binnen 2 weken moeten er weer allerlei cameras in mij. En moet ik daarvoor in slaap en preventieve corona test enkele dagen op voorhand. En het voelt alsof mijn leven bestaat uit onderzoeken en dan wachten thuis tot ik weer naar onderzoeken moet. Ik merk allerlei veranderingen op, ik weet niet hoe het komt. Maar bv mee rijden met het raam open voor verschillende km terwijl ik het niet doorheb. Normaal zou ik dat geweten hebben en toe gedaan hebben bij vertrek, ik weet niet of dit door chemo pillen is of eentonig vetarm voedsel. Maar ik ben heel bang om mezelf te vertrouwen op die manier. Wat als ik belangrijke dingen vergeet of mezelf verwond door in soort van droomzombie stand dingen te doen. Ik liet laatst de weegschaal en de vuilbak vallen terwijl ik dacht dat ze goed stonden weggezet op de rand van het bad om te kuisen. Dat heb ik nog nooit voorgehad, ik ben normaal traag en voorzichtig. Maar nu voelt het alsof ik automatisch beweeg zonder echt te zien of die dingen goed stonden. Zo was ik nooit, en ik weet niet hoe me te herstellen. Ik was 30 jaar dezelfde maar nu weet ik het niet. Ik hou niet van pillen, ik wil niet ziek zijn. Wat als ik gek word, ik heb altijd angst daarvoor gehad. Maar nu mijn lichaam zo aftakelt weet ik niet hoe ik me daarvoor kan beschermen. Waarom moet alles zo moeilijk zijn.
Het doet me pijn om deze dingen te lezen over jou Mandy. Het is een soort hobby van mij om je te volgen online, en zo heb ik wat te doen. En ik hoop dat het geluk jou meezit. Dat is jou gegund en Josje ook.