Schrijven en alles uit mijn hoofd verdrijven

Schrijven is bij mij begonnen met dagboeken. Daarin schreef ik als kind welke cadeautjes ik had gekregen, met wie ik gespeeld had, wat ik gesnoept had of op wie ik verliefd was. Als ik later op iemand anders verliefd was, streepte ik de vorige persoon door en schreef er voor de duidelijkheid bij ‘stom’ of ‘ielk!’.

In de pubertijd schreef ik vooral over vervelende emoties en stemmingen en over mijn moeilijkheden met andere mensen. Toen kwam de dichter in mij ook tevoorschijn. Al mijn dagboeken heb ik nog en soms lees ik stukjes terug. Het helpt me om te snappen hoe ik nu ben. Nu kan ik bovendien liefdevoller kijken naar de depressieve onzekere puber van toen.

Meer diepgang in schrijven

De laatste jaren schreef ik voornamelijk over psychische problemen. Ik wilde het taboe doorbreken en voelde me thuis in de rol als ambassadeur voor Fonds Psychische Gezondheid. Soms werd ik gevraagd om ergens een gastblog voor te schrijven. Her en der stonden er op den duur stukjes van mij, maar ik wilde graag alles bij elkaar zetten.

Zo maakte ik mijn eigen webpagina. Inmiddels ben ik een week aan het bloggen over stukjes uit mijn dagelijks leven (met autisme). Het is nog even zoeken. Nieuwe dingen resulteren in perfectionisme en rigiditeit. Zo moet en zal ik iedere dag één blog schrijven, want dat was het plan. Als ik van die structuur wil afwijken, moet ik daar een bepaalde grens van buitenaf voor hebben (misschien de overgang naar 2016?).

De balans vinden

Ik twijfel namelijk of het een goed plan is om iedere dag een blog te schrijven. Dat is best veel. Niet dat er niet genoeg stof in mijn hoofd zit. Mijn hoofd is een niet te stoppen drukpers. De notitieboekjes in mijn hoofd, op mijn telefoon, op de laptop en op papier, worden gedurende de dag aangevuld. Volledig zijn is mijn valkuil. Ik moet niet alles laten lezen. Er is zoiets als ‘privé’.

Grenzen stellen is dagelijks een opgave. Het lukt me tegenwoordig qua schrijfwedstrijden gelukkig al om een selectie te maken. Ik hoef niet aan alles mee te doen. De opdracht moet leuk zijn en de prijs ook. Vervelend is wel dat je soms stemmen moet vergaren. Dat voelt als de lezer lastig vallen en ik wil ook niet winnen als mensen alleen maar stemmen om aardig te zijn.

Ik ga ervan uit dat de lezer iets beter grenzen kan stellen en niet perse alles hoeft te lezen van mij. Voorlopig komt er namelijk nog dagelijks een blog. 😉

Schrijf jij wel eens van je af?