Alles wat niet hoofd-
noodzakelijk en uiterst
nuttig was, mocht niet.
Het spanningsveld,
tussen waar ik behoefte aan had versus wat ik deed om goed te willen zijn, was groot.
De druk op de ketel,
maakte me angstig en dwangmatig.
Alles werd gegoten in regels.
Steeds meer moetens.
Controleren, wassen, vermijden, tellen, aantikken, ordenen, verbeteren, rechtzetten.
Door de dwang, kwam er drang
om stoom af te blazen.
Vreten, krabben, pulken, rennen, haren uittrekken.
Alsmaar weer. Aldoor onrust.
Af-leren lukte niet.
Iets aan-leren evenmin.
Het is leren leven met of
is het toch het leren
toestaan van behoeften?
Is helen juist
het luisteren
naar niet toegestane delen?
Geef een reactie