Gisteren deed ik mee aan een poetryslam. Twee keer mocht ik vier minuten poëzie voordragen. Bij een slam gaat het niet alleen om de gedichten zelf, maar ook om hoe je het brengt. Vroeger deed ik mee aan voorleeswedstrijden en ik heb op toneel gezeten, dus die ervaringen kwamen goed van pas. Ik heb inmiddels al een paar keer op het podium gestaan en iedere keer groei ik weer in mijn performance en qua zelfvertrouwen.
Veiligheid en houvast zoeken
Toch vind ik het heel moeilijk om mijn veilige papiertjes weg te laten. Ik ben meer een schrijver dan een spreker. De andere kandidaten, drie mannen, durfden dat wel. Wat meespeelde was dat de slam onverwachts was voor mij, omdat ik voor iemand inviel. Ik had niet genoeg tijd om mijn poëzie uit mijn hoofd te leren, maar deed ook geen poging, omdat het Koos papierloos zijn me te angstig maakte. Dus stond ik mezelf de houvast toe.
Ik ging wel een andere uitdaging aan; iets zeggen wat niet op mijn papiertje stond. Een stukje contact maken met het publiek in plaats van alleen maar mijn gedichten voordragen. Die zinnetjes had ik uiteraard thuis al helemaal uitgedacht, maar toch. Improviseren is (nog) niet aan mij besteed. De gedachte aan freestylen schopt mijn ademhaling van mijn buik naar mijn borst.
Na de twee voorrondes mocht het publiek stemmen en gingen de twee juryleden in beraad. Ik was niet door en kreeg daar een dipje van. Natuurlijk deed ik niet alleen mee om te winnen, ook voor het plezier en voor de ervaring, maar ik wilde toch zo snel mogelijk naar huis. Ik bleef, want vond het wel zo aardig om te blijven voor de battle tussen de twee finalisten. Ik was verder benieuwd naar de mening van anderen over mijn optreden, dus ging het vragen aan de juryleden en de organisator tevens stadsdichter.
Mooie feedback op poëzie
De meningen waren gelukkig positief. Mijn teleurstelling zakte. Vanochtend zag ik op Facebook het volgende van een jurylid: ‘Ik was onder de indruk van de kwaliteiten van Mandy Verleijsdonk die wellicht nog beter van het papier af te lezen zijn. Ze zou absoluut geen slecht figuur zou slaan op een NK, stelde ik bij het juryberaad. Van haar gaan we vast meer horen en lezen.’
Ik ga niet naar het NK Poetry Slam, maar heb wel degelijk wat gewonnen gisteren. Ik ben uitgenodigd om elders voor te dragen, heb weer wat mensen ontmoet en ben even uit de dagelijkse sleur van het leven ontsnapt. Nu ben ik ontzettend moe en tril als een rietje, maar ik ben tevreden over de avond, tevreden over mezelf.
Net kreeg ik op Facebook de vraag van iemand om mee te doen aan een andere slam. Wie weet durf ik dan een volgende stap te zetten, zoals meer ruimte innemen op het podium. You go poëzie!
Sta jij wel eens op een podium?
Geef een reactie