Gevloerd door een coronatest

Woensdag 23 december word ik snotverkouden wakker. Help! Is dit corona of gewoon een verkoudheid? Moet ik een coronatest doen? Of niet? Ik app mijn begeleidster de situatie, om mijn ei kwijt te kunnen en om advies te vragen. Ondertussen google ik naar redenen om op corona te testen. Neusverkoudheid is een reden. Dat wist ik eigenlijk al.

Na een uur piekeren, maak ik online aan afspraak. Vooral omdat ik niet tegen de onzekerheid kan of ik het wel of niet heb en omdat ik andere mensen niet wil besmetten met de feestdagen. Vanmiddag om 14:08 kan ik terecht.

14:06 bij de GGD voor de coronatest

HELP! Er is hier helemaal niemand! Ik open mijn mail om naar de afspraak te kijken en zie een straat staan waar ik nu niet ben. Ik ben waar ik de vorige keer ook een coronatest gedaan heb. Met Google-maps kijk ik hoeveel minuten het fietsen is naar de andere locatie en dat is ruim twintig minuten. De paniek die ik voel opkomen, onderdruk ik. Ik moet nu handelen, mag nu niet in mijn besluiteloosheid wegzakken.

Ik bel niet graag, maar bel toch maar naar het nummer dat in de mail staat. Ik wil niet naar de andere, de goede, locatie fietsen en daar aankomen terwijl ik niet meer terecht kan voor een test. Het duurt en het duurt maar aan de telefoon met keuzeopties en uitleg. IK HEB HIER GEEN TIJD VOOR! IK WIL NU IEMAND SPRKEN!

Uiteindelijk krijg ik een vrouw aan de lijn. Omdat ik buiten ben, versta ik haar niet goed en moet ik regelmatig vragen wat ze zegt. Het huilen staat me nader dan het lachen. Ik mag niet meer komen en krijg een nieuwe afspraak voor morgen om 10:58. Ik wil eigenlijk vandaag nog, zoals gepland, zodat ik voor kerst de uitslag heb.. En ik wil een mooie tijd (11:00)! De vrouw legt uit wat ik allemaal niet mag, terwijl ik dat al weet.

Na de coronatest

Mega geïrriteerd fiets ik naar huis. Ik voel me zo stom en heb mijn energie en tijd verspild. Thuis probeer ik door te gaan met mijn planning, maar dat lukt niet. Iemand is aan het boren en ik heb een beeldbelafspraak met een collega. Dat zeg ik uiteindelijk af. Totaal overprikkeld ben ik, dus ik heb geen keus meer en dwing mezelf om hersteltijd te pakken. Het is niet mijn dag blijkbaar.

De rest van de dag pieker ik met regelmatig. Waarom heb ik niet goed gekeken naar de testlocatie? Waarom verplaatst de GGD ineens de testlocatie? Wat als ik morgen weer verkeerd zit? Krijg ik dan een boete? Wat als ik corona heb? Wat als ik geen corona heb? Hoe zit het met mijn plannen? Word ik ziek? Door wie ben ik dan besmet? Heb ik anderen besmet? Gaan die mensen dood door mij?

Donderdag 24 december

Mijn verkoudheid is nog erger geworden dan gisteren. Ik loop non-stop mijn loopneus te snuiten, moet vaak niezen en heb traanogen. En ik ben onrustig omdat ik niet weet hoe de testlocatie er uit ziet en hoe ik er precies moet komen. Een half uur van te voren vertrek ik met veel tissues en met mijn vriend Google die me de weg wijst.

Als ik bijna op de testlocatie ben, wijst Google mij een andere kant op dan het bord met ‘GGD testlocatie’. Ik volg het bord. (Dat had ik dus niet moeten doen achteraf gezien, want ik rijd helemaal om. Het bord was voor auto’s. Fietsers verdienen hier blijkbaar geen bewegwijzering.) Ik heb nog geen coronatest gehad en ben er nu gevoelsmatig al he-le-maal klaar mee.

Op de testlocatie aangekomen, ben ik al bezweet van angst en buiten adem van het fietsen (met mondkapje). Ik heb geen overzicht over de situatie en fiets maar gewoon ergens heen. Fout! Ik wordt teruggestuurd, naar de fietsenstalling. Ik zet mijn fiets daar weg en loop naar de teststraat; binnen in een grote grijze koude hal. Ik wacht tot ik aan de buurt ben.

‘Blijf je staan?’ zegt de vrouw van de GGD. Ik zeg zonder nadenken ‘ja‘. Daarna zie ik een stoel staan en bedenk ik me dat dat de andere optie was en dat het geen retorische vraag was. De vrouw neemt de coronatest af via het bekende neuswattenstaafje en keelwattenstaafje. Met tranen in mijn ogen zeg ik ‘werkse nog‘ voor ik terug loop naar mijn fiets.

Terug naar huis

Nu besluit ik om niet met mondkapje op te fietsen. Ik ben bezweet, moe, moet bijna huilen en heb lucht nodig. Ik steek de straat over en kijk in de app hoe ik moet fietsen. Een vrouw in geel hesje ziet dat ik de weg zoek en kom richting mij om te helpen. Ik voel me gelijk ‘slecht’ omdat ik geen mondkapje op heb. Ze houdt gelukkig afstand en wijst me de weg. Ik onthoud alleen de eerst van de reeks aanwijzingen, bedank haar en fiets weg.

De accu van mijn e-bike is bijna leeg. Er is nog een accu bijna leeg.. die van mij.

Met muziek op, om mijn negatieve gedachten ietwat te overstemmen, fiets ik naar huis. Halverwege stop ik om mijn jas uit te doen zodat ik mijn vest uit kan doen. Bloedheet heb ik het! Terwijl ik stil sta langs de weg, voel ik me bekeken door de auto’s. Ik voel me lelijk zonder make-up, met mijn skin-picking-wondjes en traanogen. Ik snuit mijn neus en fiets weg.

Dan is het afwachten

Thuis aangekomen voel ik hoe moe ik ben. Moe van de verkoudheid, de onrust en angst over de nieuwe situatie en het gepieker over onzekere factoren. De test duurt een paar minuten maar het kost me vooraf en achteraf zoveel energie. Het doet mijn stemming geen goed. Bij mensen met autisme gebeurt er zoveel voor, tijdens en na een activiteit. Helemaal als die nieuw is en als er andere mensen bij zijn. Helemaal als jij je snel anders voelt en onzeker bent.

Jij bent die ene fiets tussen de vijftig auto’s. De bewegwijzering is niet duidelijk genoeg voor jou. Jij moet meer zoeken terwijl je meer aanwijzingen nodig hebt.

Nu begint het volgende lastige stuk: niet weten wanneer ik de uitslag krijg! O jongens.. Duimen jullie voor me dat dat snel is en dat ik geen corona heb? Dan kan ik morgen koken voor mijn ouders, zoals gepland. En dan kan ik tweede kerstdag wandelen met een vriendin, zoals gepland.

Wat is jouw kerstplanning?