Leven op het autismespectrum

Alle blogs, Sociaal & vrije tijd

Op vakantie gaan geeft zoveel prikkels!

Op vakantie naar ver, maar de cultuurshock begon al thuis. Bij de reservering van het hotel in Marrakesh stond dat we een huwelijksakte moesten overhandigen bij aankomst. Ik ging met een vriend met wie ik geen relatie heb, laat staan dat we getrouwd zijn. Ik mailde de boekingsite en kreeg gelukkig het antwoord dat het alleen geldt als je een Marokkaans paspoort hebt. Fiew.

Alles is anders op vakantie

Toen we op zaterdag aankwamen met het vliegtuig, stapten we in een warme deken in Marokko waar het veertig graden was. Even puffen, landen en wennen. Dirhams pinnen, ‘non merci’ zeggen tegen de taxichauffeurs en de bus zoeken naar het hotel. We hadden gelukkig een fris en mooi hotel, met zwembad. #plons

Naast het hotel was een eettentje waar we gelijk onze avondmaaltijd op hebben. Ook op vakantie eet ik het liefst om zes uur. Ik moest wel even rekenen vanwege het tijdverschil (twee uur eerder dan in Nederland). Op de dagen erna dat het niet lukte om om zes uur te beginnen met het avondmaal, nam ik alvast wat crackers (= voorgerechtje).

Heel veel prikkels onderweg

Verder in Marrakesh hebben we natuurlijk toeristje gespeeld. Daar zijn de Marokkanen op ingesteld. Ze komen graag met hun koopwaar op je af en één keer ‘nee’ zeggen is niet genoeg. Heel vermoeiend voor mij qua prikkels en grenzen aangeven.

Non merci, ik wil geen zonnebril, zogenaamde Rolex, super-hasj of een pakje Tempo-tissues.
Toettoetttt! Non merci, ik hoef geen taxi. 

Dan zijn er nog bedelaars; vrouwen met baby’s, kinderen, gehandicapte mensen en veel zwerfdieren. Ik weet niet hoe daar mee om te gaan. Mezelf daarvoor afsluiten lukte niet. Steeds dacht ik maar dat ik op vakantie was en daar niet kwam als welzijnswerker om me niet verantwoordelijk te voelen voor een landelijk probleem.

Marrakesh heeft veel moois om te fotograferen. Als je een foto maakt van iets of iemand wordt dat vaak niet gewaardeerd of je moet iets betalen, dus heb ik steeds van een afstand foto’s genomen. Ik voelde me wel wat aanwezig met mijn camera en blanke huid. Ik heb overigens bijna niet met blote benen en schouders gelopen, omdat dat niet gebruikelijk was.

vakantie

Geen gevoel van controle

Maandag gingen we met de trein naar Casablanca. De treinen zijn goedkoop en redelijk schoon. De eerste dag in Casablanca hebben we de grote moskee gezien die zeker het bekijken waard was. Buiten staan speakers zodat je het gebed hoort. Verder is Casablanca niet zo toeristisch. We hebben veel armoede gezien. Ik was dolblij met iets bekends en vertrouwds zoals de Starbucks (sojamelk!) en na een heerlijke tajine fleurde ik weer even helemaal op.

Ik voelde me wel vies door het afval op straat en de verkeers-lucht. Op vakantie is smetvrees altijd mijn metgezel. Ik zit op vele stoelen, krijg soms een hand, weet niet of het eten schoon is et cetera. De hele dag snak ik naar handen wassen en douchen. Een treinreis is ook lastig, maar dat heb ik in Nederland ook (qua smetvrees, controledrang en prikkels).

Continu onderweg

De treinreis duurde vijf uur, dus stopte we ondertussen twee uurtjes in de hoofdstad Rabat. Even de benen strekken, naar de Hassantoren, de Carrefour market en koffie drinken op het station. Water uit de kraan drinken is geen optie, dus met dertig graden is het handig om regelmatig flesjes drinken te halen bij een supermarkt.

In Tanger hadden we een hotel aan zee. Toen we naar de medina (centrum) wilden, kwam er een man op ons af. Hij wilde ons rondleiden. Ik wist niet waarheen en hoelang (en wat het zou kosten), maar we gaven er maar aan toe. De ‘non merci’ was even op. We zijn zeker op mooie plekjes gekomen, dus het was de sociale energie waard. Wel kwamen steeds toevallig uit bij een van zijn vriendjes waar we iets konden kopen.

In Tanger hebben we een keer een taxi genomen. De mensen zijn bijna allemaal aardig, maar zo gefocust op geld. Dus de taxichauffeur vertelt dan hoeveel kinderen hij eten moet geven en vraagt wat wij de rest van de week doen zodat hij ons weer kan halen en brengen. Zo gaat het daar gewoon, maar in Nederland neem ik zelf het initiatief al ik iets nodig heb.

Vakantie vraagt ook om pauzes

Ik voel me een klagende Hollander. Continue overprikkeld zijn, duidelijk aanwezige prikkelbare darmen en slecht slapen maken je zo moe. Ik heb geprobeerd steeds positief te denken en afleiding te zoeken, maar de spanning in mij was continue hoog.

Dit was iets te ver buiten mijn comfortzone. Achteraf gezien had ik veel meer pauzes moeten nemen, bijvoorbeeld door even terug naar het hotel te gaan. Dat kun je op foto’s op Facebook of Instagram niet zien, want Marokko is zeker foto-waardig. Als je genoeg (sociale) energie hebt is het aan te raden om er heen te gaan.

op vakantie

Geen ontspanning, wel een ervaring rijker

Al met al heeft een week Marokko mij een ervaring rijker gemaakt, maar in verhouding koste die wel veel energie. Denk aan alle (mentale) voorbereidingen en de verwerkingstijd achteraf (die nog wel even duurt). Ik waardeer wel extra wat ik heb: mijn hamster en chinchilla’s, bank, bedje, fiets en de Nederlandse supermarkt.

Ik denk dat ik me door mijn diagnose autisme beter bewust ben van de last van dingen. Vroeger praatte ik dat dan weg, want ik wilde geen zeur of aansteller zijn. Nu probeer ik te leren van deze ervaring en kies ik de volgende keer voor een beter passende manier om er even uit te zijn, zoals een gestructureerde yoga-vakantie. Ik ben nu eenmaal nieuws- en leergierig.

Keep calm and love your home. <3

  1. Al jaren heb ik een goeie mede-muzikant/-vriend die in Rabat woont. Hij was hier bij mij al meerdere malen te gast en probeerde vruchteloos om me als gast bij hem te krijgen. Ik wist op voorhand dat zoiets moeilijk ging worden, en ik weet dat hij amper kan vatten wat mijn ASS echt inhoudt en waarom net dat aspect de ganse trip zo zou bemoeilijken. Jaren geleden was ik ooit een onbezonnen zomer in Djerba, Tunesië, en ik ergerde me toen al dood aan het opdringerige gedoe dat zo typisch is aan Noord- (en andere regio’s van) Afrika. Ik voelde me er nooit volledig op mijn gemak, raakte er constant overprikkeld (jaren voor ik weet had van mijn ASS diagnose), en ergerde me dood aan het algemene gebrek aan hygiëne, laat staan stiptheid…
    Soit, een paar maand terug ging ik eindelijk naar Rabat vliegen, op een verlengd weekendje heen en terug, alles perfect gepland. Tot ik dus op de luchthaven toe kwam, en de airhostess me dood leuk vroeg naar mijn paspoort, want sinds een jaar of 3 is een gewone EU identiteitskaart blijkbaar niet meer genoeg. Pijnlijk genoeg is mijn trip dus reeds gestrand op de luchthaven, en weet ik dus nog steeds niet hoe hard mijn ASS in Marokko ging aangekomen zijn. Ongetwijfeld, some day, hopefully, to be continued… maar toch :/

Geef een reactie