Vroeger had ik voor ogen dat ik nu een afgestudeerde en werkzame psychologe zou zijn, met zwembad en tennisbaan in de tuin. Ik zou meedoen, maar het is anders gelopen. Dat is balen aan de ene kant, maar ook prima aan de andere kant. Het is zoals het is en ik ben blij met wat ik nu doe.
Prestatiedruk en moeten meedoen
Doordat ik lange tijd intensief therapie had, was er geen ruimte voor studie en werk. Toen therapie wat minder tijd in beslag ging nemen, pakte ik mijn studie psychologie weer op. Op eigen tempo haalde ik mijn bachelor. Ik haalde ook nog de theorievakken van de master Levenslooppsychologie, maar toen ik stage moest lopen en niks kon vinden wat niet alleen maar doodeng was en waarbij ik niet zoveel uren op één dag hoefde te maken, liet ik de universiteit voor wat het was. Jammer, maar ook een bevrijding. Ik heb me nooit thuis gevoeld in de prestatiewereld van de universiteit.
Ik deed daarna verschillende soorten vrijwilligerswerk, vooral met mensen. Voorlezen voor oudere mensen bijvoorbeeld of in de bibliotheek mensen ontvangen. Maar het was te intensief voor mij qua prikkels en het eiste zoveel energie omdat ik sociaal moest zijn. Dat kon ik maar een uurtje per week. Ook heb ik een tijdje met mijn ervaringskennis gewerkt bij MEE, maar hoewel het me voldoening gaf, kostte het te veel energie. Ik wilde meer uren maken en structuur krijgen in mijn week.
Een veilige werkplek
Via mijn arbeidscoach van GGz Breburg belandde ik bij Fameus, waar ik inmiddels al ruim twee jaar vrijwilligerswerk doe. Ik ben begonnen met administratieve taken en leerde toen dat ik het eigenlijk heel prettig vind om alleen te werken en computerwerk te doen. Het was niet per se intellectueel heel uitdagend, maar juist daardoor had ik niet de hele tijd faalangst en kon ik echt dingen afmaken. Dat gaf voldoening! En ik kon lekker nerd-en met Excel.
Ook kwam ik ineens op een kantoor en leerde ik contact te maken met collega’s. Doodsangsten heb ik daarvoor gehad, maar ik voelde me al snel veilig, gezien en gewaardeerd; een nieuwe ervaring voor me. Meedoen was fijn. Inmiddels ben ik het contact zelfs leuk gaan vinden, hoewel het een probleem blijft dat ik geen filter heb voor de vele prikkels op kantoor (zie ook De Monitor over kantoortuinen).
Gelukkig mag ik ook thuiswerken wanneer ik dat wil en die eigen regie haalt sowieso veel druk bij me weg (en dan kan ik bij Josje zijn als ik die behoefte heb). Ik bepaal ook zelf wanneer ik werk en hoe lang. Dat is voor mij belangrijk, want dan kan ik zowel mijn grenzen bewaken als rekening houden met mijn routines.
De laatste tijd ben ik van administratietaken naar communicatie gegaan. Denk aan social media bijhouden. Ook houd ik me bezig met de website, wat ik erg graag doe. Ik heb veel tijd besteed aan de nieuwe website; o.a. aan de indeling en de tekst. Beetje bij beetje krijg ik ook interesse in ict en probeer ik via online cursussen (html bijvoorbeeld) uit te vinden of ik daar iets mee wil en wat. Ik houd erg van puzzelen en leren. Het lijkt me bijvoorbeeld leuk om iets met e-health of e-learning te doen.
Wat is haalbaar?
Vroeger had ik dit nooit verwacht van mezelf. Ik was gefocust op mijn interesses, zoals psychologie, gezondheid en psychiatrie. Nu weet ik dat het bij werk vooral belangrijk is om te kijken wat ik ‘kan’ en wat past bij mijn manier van informatieverwerking. Dat in een omgeving waar ik mag zijn wie ik ben, met autisme. Dan pas kan ik mijn kwaliteiten ontdekken en inzetten. Dan pas staat angst niet meer op de voorgrond, maar plezier.
Er blijven altijd uitdagingen, maar dat vind ik juist leuk. Kan ik meer uren werken? Hoe leer ik prioriteiten stellen? Durf ik ergens ‘nee’ tegen te zeggen? Hoe durf ik wel de telefoon op te nemen? Dit hoort bij een altijd durend herstelproces, maar ik ben al zover gekomen. Mijn leven werd jarenlang beheerst door depressie, angst en dwangmatig gedrag. Nu ben ik vaak moe en overprikkeld, maar ik heb zin in de dag en kijk er iedere avond met voldoening op terug (met Josje op schoot). Daarvoor ben ik mezelf en mijn steunende omgeving heel dankbaar.
Wat helpt jou om op een fijne manier te kunnen meedoen?
Hanneke Heun
ik vind het zo sterk dat je zo je eigen grenzen aan geeft, echt super dapper, ik zie momenteel mijn hele toekomst afbrokkelen, maar door jouw verhaal krijg ik weer een beetje moed..
Mandy Verleijsdonk
Dankjewel Hanneke! Lief.
Wat naar en eng dat je toekomst aan het afbrokkelen is.. Ik hoop dat er uiteindelijk een betere toekomst voor in de plaats komt. <3 Sterkte!
sannie
Een hele zoektocht om je plekje te vinden qua dagbesteding. Je bent al een heel eind gekomen.
Ik heb zelf heel veel geprobeerd op gebied van werk en vrijwilligerswerk.
Ik heb nergens een plek kunnen vinden waar ik me prettig voelde. Veel misluk-ervaringen wat dat betreft.
Ik ben inmiddels bijna 60 en ga nu naar een dagbesteding. Hier begin ik sinds kort te leren en oefenen met het loslaten van extreme aanpassing aan anderen en het vertonen van sociaal wenselijk gedrag. Voelen en ontdekken wat ik zelf wil, hoe ik echt ben en daarnaar proberen te handelen.
Supereng, want wat gaat er dan gebeuren?
Ik heb tot nu toe al wel enkele positieve ervaringen opgedaan. Heb eindelijk momenten van rust gevoeld in contact met anderen op de dagbesteding. Daar wil ik wel meer van. Nooit te oud om te leren. (Hoewel ik wel een periode van hevige rouw heb gehad, waar ik nog niet helemaal uit ben, over verloren kwaliteit van leven).
Of ik ooit nog op een andere manier dan deze dagbesteding mee zal doen in de maatschappij weet ik niet. Misschien zou dat kunnen als ik mezelf meer toestemming geef om te zijn zoals ik ben en dit ook leer te “leven”.
Het is denk ik belangrijk, zoals jij ook zegt, dat je een plek vindt waar je kunt doen wat je “kunt” en waar je je thuis voelt met hoe je bent.
Ik wilde altijd normaal zijn, net als de anderen. Net zo’n baan hebben als de anderen. Maar ik kon daar niet in meekomen. Om die idealen (of illusies?) los te laten, dat heeft bij mij heel veel jaren gekost.
Ik weet nu ook wel dat ik daar niet gelukkig van word, dat najagen.
Nu is mijn hoop gevestigd op het ontdekken wie ik echt ben en leren leven wie ik werkelijk ben, met de beperkingen en nodige aanpassingen. Míjn persoonlijke gebruiksaanwijzing.
Mandy
Dankjewel voor je reactie. 🙂
‘Nooit te oud om te leren.’ Zo is het! Veel succes en geluk gewenst de weg die je bent ingeslagen .
sannie
Dank je wel Mandy, dat wens ik jou ook.
schapautje
Heel herkenbaar verhaal. Ik ging ook steeds voor mijn interesses maar tijdens stages steeds heel zwaar en belastend. Nu klein beetje vrijwilligerswerk in combinatie met zorg voor mijn Brussels griffonetje. Ik heb ook een lat-relatie, het samenwonen was te zwaar voor ons beiden. Stap voor stap voor mij word dat hopelijk zelfstandig gaan wonen in combinatie met de huidige dagbesteding,
Mandy
Wijsheid komt met de jaren 🙂
Naomi
Oh wauw, dankjewel voor dit bericht. Ik werkte in het onderwijs, maar weet dat dat geen optie meer is. Ik ben er niet voor niets totaal vastgelopen. Nu weet ik even niet wat wel kan en dus is het fijn om dit verhaal van jou te lezen.
Mandy
Mij heeft het echt geholpen om verschillende dingen te ervaren. Ipv maar blijven nadenken over wat ik wil. Hoop dat jij ook weer iets vindt wat leuk en haalbaar is.
steven marien (@marien_steven)
Eerst deed ik houtbewerking, dit was in buitengewoon onderwijs, maar nog met zicht op normale werkomgeving in echte wereld. Maar eigenlijk was ik niet slim en handig genoeg en ook heel stil, ik vroeg niets uit mezelf aan leerkrachten. En toen moest ik op 16 veranderen naar school voor beschutte werkplaats. Ik dacht dus dat ik heel de dag monotone bandwerkjes moest doen, en dan jaren sparen bij mijn ouders inwonend om iets betaalbaar soort woonplaats te kopen. Maar op 18 kreeg ik te horen dat ik niet kon starten in beschutte werkplaats. En toen moest ik wachten op uitkering op 21. En toen starten mijn vrijwilligerswerk met kledingbakken met mijn vader wat tot 23 duurde. Wat ik daar deed was nog stiller zijn dan op school. Mijn vader moest dit uitleggen en zo zei ik niets tegen niemand buiten mijn ouders jaren lang. Ik voelde me toen maar een raar geval. Ik liep in de normale wereld tussen normale mensen maar zei niets. Ik geraakte gefrustreerd en toen liep het mis. De grootste fout van mijn leven. En sindsdien zou fysieke dingen niet meer zo vlot lukken. Anders deed ik dat nu waarschijnlijk nog mee rondrijden en kledingbakken leegmaken dat was echt leuk.
Toen volgde mijn leven het spoor van vrijwel altijd thuis zijn. En deed ik niet meer dan proberen de tuin te onderhouden en kuisen en naar de supermarkt met mijn ouders. Op den duur kwam ik op het spoor dat er nog autisten waren op het internet. En ook kwam ik awel tegen site voor jongeren met vragen in België. En begon ik daar wat vragen te beantwoorden ook wel psychologische dingen waar ik uiteraard niets van ken maar op internet zijn diplomas niet vereist ( dus kon ik ver boven mijn opleiding tips geven op complexe dingen). En dit was iets wat ik graag deed, om de jongeren proberen een zicht te geven op waar ze moeten zoeken. En dat veel mogelijk is hoe je ook bent en wat ze ook mogen beweren op school. Maar in november vorig jaar bloede ik leeg, crohn. En sindsdien is vragen beantwoorden moeilijker. Mijn hersenen en lichaam is niet meer wat het ooit was, met operatie en chemo pillen. En lange vragen beantwoorden is niet meer goed mogelijk er komen minder antwoorden in me op. Wat de toekomst brengt is mij onbekend, wat het me geleerd heeft, dat veel mogelijk is zelfs zonder geschikt diploma. En dat de dingen vreemder kunnen zijn dan in de vreemdste scenarios.
Mandy veel succes met je zeer nuttige vrijwilligerswerk en blogs.
Mandy
Goed dat je toch verschillende dingen geprobeerd hebt. Wel heel erg balen van de ziekte en de nasleep daarvan. 🙁