Leven op het autismespectrum

Alle blogs, Persoonlijke ontwikkeling & zelfzorg

Erkennen wat je kunt

De eerste blog van 2021 gaat over erkennen. Ik me het afgelopen corona-jaar gelukkig goed kunnen vermaken thuis. Thuiswerken is juist beter voor mij, omdat het de prikkels van kantoor scheelt. Verder ben ik begonnen met het recenseren van boeken dus dat is ook een mooie bezigheid. Een paar keer gaf ik een digitale gastles; over autisme en herstel bijvoorbeeld. En ik heb informatie verzameld over en door vrouwen met autisme. Daarnaast loopt deze blog loopt nog steeds en ik ben gaan vloggen (nieuw, dus super lastig voor een perfectionist!)

Menig uur van mijn week heb ik dus digitaal doorgebracht. Er bleef niet veel tijd over om ict te leren, iets wat ik nog steeds graag wil. Er is gewoonweg geen ruimte voor, naast wat ik al doe. Het is veel voor iemand voor wie het dagelijks leven buiten (vrijwilligers)werk al een uitdaging genoeg is.

Nooit uitgesproken en uitgeschreven over autisme

Met wat ik doe, word ik steeds meer ervaren. Voor schrijven is mijn inspiratie gelukkig nooit op. Mijn hoofd levert me dagelijks massa’s aan gedachten op, waar ik middels schrijven overzicht over krijg. Over autisme raak ik nooit uitgedacht, uitgelezen, uitgeschreven of uitgesproken. Ook over Josje niet, dus haar blog Juf Josje loopt ook nog. Dat heeft deels te maken met mijn detailgerichte manier van denken, waardoor ieder detail van de dag een inspiratiebron kan zijn voor een blog of vlog.

Laatst kwam het besef dat ik dit mag erkennen en mezelf hier wel eens voor mag complimenteren. Het is zo vanzelfsprekend voor mij dat ik open ben en me kwetsbaar opstel, dat ik soms vergeet dat niet iedereen dat durft of kan. En de tijd die ik besteed aan mijn blog, mag ik ook wel een bestempelen als zinvol en waardevol. Misschien is het naast een passie, wel gewoon (vrijwilligers)werk?

Het is voor mij normaal om veel van wat ik doe af te doen als nutteloos, maar dat is het eigenlijk niet. Schrijven en delen zorgen voor verbondenheid en de o zo nodige acceptatie van anders mogen zijn. Ik hoop zo bij te kunnen dragen aan neurodiversiteit; aan een samenleving waarin diverse mensen met diverse breinen zichzelf mogen en kunnen zijn.

erkennen

Schrijven erkennen als een talent

Hoe klein mijn rol daarin ook is, het wil niet zeggen dat ik niet stil mag staan bij dat schrijven en spreken ook een talent is van mij. Daar had ik het laatst met een collega over. Ze gaf mij een compliment en daar kan ik dan echt verbaasd over zijn. Ik verdien geen geld met wat ik doe, terwijl ik inmiddels zoveel ervaring heb, dat mijn werkzaamheden eigenlijk wel wat waard zijn. Het voelt altijd een beetje ongemakkelijk natuurlijk, omdat ik qua aard bescheiden ben en mijn perfectionistische ikke me vergelijkt met de mensen die meer kunnen, beter zijn of leuker.

Maar het is niet egoïstisch om iets van mezelf goed te vinden. Het gaat niet ten koste van een ander, als ik zeg dat ik kwaliteiten heb, veel zelfinzicht heb, veel kennis heb over autisme en het ook nog kan verwoorden en overbrengen op anderen. Daar ga ik ook in 2021 mee door. En wie weet heb ik dan nog eens de moed om een nieuwe stap te zetten, zoals een boek schrijven!

Waar mag jij wel eens erkennen van jezelf wat je goed kunt?

  1. Heel terecht dat je trots bent op wat je met je blog(s) doet! En nooit over nagedacht, maar misschien mag je zoiets inderdaad wel als vrijwilligerswerk zien.

  2. Ondanks men lage energie door men crohn. Ben ik door men berg van 5 m³ compost aan het raken. De eerste 3 m³ deed ik met een compostroller die het uitstrooit door over het gras te rollen. De overige 2 m³ gaat in een bolderkar en word uitgespreid over de nieuwe berm die de split berm vervangen heeft na rioleringswerkzaamheden en gras gaat worden. De eerste 3 m³ was in november. En ik ben er dan 5a 6 weken uitgeput van geweest. Nu is er terug beetje energie. Makkelijk is het niet, men energie lijkt wel 3 dagen moeten eten om 1 uur energie te krijgen. En na grote compost werken ben ik weken compleet uitgeput. Dus mag ik er trots op zijn dit te durven met men zwakke lichaam.

    Deze blog is gewoon heel waardevol voor alle autisten, en zeker de in zichzelf gekeerde. Ik had nooit psycho educatie omdat ik zo schuw was. Bij mij dacht ik op 15 toen mijn ouders zijden dat ik autisme had, dat dit betekende dat ik niets zei. En verder was ik de in mezelf gekeerde autist die zelfs niet te benaderen was door diagnose stellers door men mensen schuw . Dankzij deze blog leerde ik over dingen als camoufleren en prikkels en waarschijnlijk nog allerlei autisme gelinkte dingen. Allemaal dankzij jou Mandy. Ik ben daar blij mee dat jij met je super slimme hersenen dit allemaal gratis deelt, want we zijn niet allemaal zo goed dit zo te verwoorden of te leren. Anderen zouden daar geld voor vragen, zo als die diagnose stellers. En dit is steeds van goede topkwaliteit. En autisme vriendelijk via text te communiceren zo als een autist het beste kan. Goed gedaan.

Geef een reactie