Het aantal keren dat ik op een paard heb gezeten is op één hand te tellen, terwijl het mijn lievelingsdier was als kind. Ik denk omdat ik een plakboek bij hield van de Penny en omdat je gewoon een dier moest kiezen als lievelings. Vorige week heb ik op een neppaard gezeten; een mechanisch paard. Deze rijsimulator heet Joker. Deze simulator is in eerste instantie in het leven geroepen om ruiters beter te leren rijden, maar ervaringsdeskundige Nathalie Visser van Equus Statera liet me ervaren dat Joker ook bij niet-ruiters veel kan betekenen.
Letterlijk van houding veranderen
Door inzet van haar kennis van mens en paard helpt Nathalie mensen om de balans in hun leven terug te vinden. Aan je houding op het mechanisch paard en in het algemeen is namelijk veel af te lezen, zoals welke belemmerende patronen je (on)bewust in stand houdt. Door van houding te veranderen, verandert ook wat je voelt. Je daar bewust van worden, kan helpen bij het richting geven aan je eigen leven.
Balans kan ik altijd wel gebruiken, want ik ben snel uit balans. Dat komt voor een groot deel door autisme waarbij ik vaak van onderprikkeling naar overprikkeling ga en weer terug. Ook moeite met rust nemen en lastig contact maken met mijn lijf zijn valkuilen voor mij. En ik kan me teveel aanpassen aan de omgeving waardoor ik mezelf verlies. Lichaamsgerichte therapie, yoga en mindfulness hebben mij daar al goed bij geholpen, maar het blijft lastig om het geleerde in de praktijk aan te blijven houden. Veel verslapt toch.
Meewerken aan filmpje van het mechanisch paard
Daarom wilde ik wel meewerken aan een filmpje met Nathalie over de Joker, gemaakt door mijn FAMEUS-collega en fotograaf Mildrid Nieraeth. Naast privé-les, mocht ik ook profiteren van de natuur, want de Joker werd helemaal naar het Wandelbos (Tilburg) gebracht. De zon scheen ook nog eens, dus het was heerlijk buiten.
Ik had Josje meegenomen en haar (voor de eerste keer) met een lijn aan de grondpin vastgemaakt, zodat ze lekker kon rennen. Ze bleef echter de hele tijd in haar draagtas liggen.. Het was voor haar toch ook een beetje spannend allemaal. Ze is net als ik niet goed met nieuwe, onbekende situaties. Dan maak ik me dagen druk vooraf en zie ik er tegenop, omdat ik niet goed weet hoe en wat.
En omdat ik bang ben om te falen. Ik denk dan dat ik het vast allemaal anders doe dan ieder ander mens op de aardbol. Ik stap vast raar op, zit vreemd. Wat zullen andere mensen wel niet denken? Nathalie maakt wel duidelijk dat er geen goed of fout is. Ze straalt rust uit en dat is fijn. Ze is daarnaast duidelijk in haar instructies en let er op dat jij je veilig voelt. Ook laat ze het zadel niet zomaar los en vraagt of ze je mag aanraken.
Wat zegt je lichaam over je psyche?
Bij één van de oefeningen bewoog Nathalie het zadel, waarna ik de beweging (in galop) zelf voortzette. Ik was enorm verbaasd toen me dat lukte. Toen moest ik wel even lachen om te ontladen, maar uiteindelijk toch ook omdat ik het een leuke ervaring vond. Wat fijn dat ik niet meer zo krampachtig en serieus ben als vroeger. Ik zette wel steeds mijn schouders en adem vast. Daar wees Nathalie me dan op, zodat ik de spanning in mijn lijf weer wat kon loslaten.
Ze keek ook naar mijn houding en verbond daar iets aan. Bijvoorbeeld dat ik meer mag zeggen, mijn hart vaker mag luchten, omdat ik mezelf vastzet aan de voorkant (een sensatie waar ik al lang last van heb). Zo werd ik me vooral weer even bewust van waar ik nu sta en wat nog aandachtspunten zijn om meer balans te krijgen. Onder andere blijft het voor mij een uitdaging om te voelen wat ik wil. Mijn primaire reactie in iedere situatie is: wat hoort hier, hoe moet het, wat wil de ander dat ik doe of zeg? Dus moet ik even een time-out nemen voor ik ‘ja’ zeg of handel. Eerst voelen en zelf nadenken, een eigen mening vormen.
Na twee uur in het bos, waren we klaar. Tenminste, ik zat vol en dat zag Nathalie. Met Josje in het mandje voorop, fietste ik naar huis. Gapend, want ik was erg moe. Moe van de prikkels en van iets nieuws gedaan te hebben. De rest van de avond was ik kei kapot, maar voldaan. Ga het ook eens ervaren zou ik zeggen. De meeste mensen kunnen wel wat lichaamsbewustwording en balans gebruiken in de rationele en drukke wereld waarin we leven.
Wat doe jij om te zorgen voor balans in je leven?
steven marien (@marien_steven)
Hmm, ik stofzuig en dweil wel graag, of gras maaien met de zitmaaier. En verder bestaat mijn leven uit veel tv kijken. Dingen die mij stress bezorgen mijd ik sowieso. Al is dat spijtig genoeg niet altijd mogelijk. Maar in mijn kooitje moet ik niet vaak dingen weigeren er word mij zelden iets gevraagd. Ik denk dat de balans op mijn manier wel goed zit. In school was er vaste structuur maar voelde ik me ziek. Thuis is het een lege zelf invulbare vlakte en voel ik me niet ziek. Na school amper nog hoofdpijn gehad dus voor mij is het waarschijnlijk de best mogelijke soort vreemde balans. Maar iedereen zal wel een ideale balans hebben. Het spijtige is als hij te ver afwijkt word hij als ongezond gezien wat volgens mij niet waar is.
Het lijkt me wel dat je daar veel plezier hebt gehad op dat paard in het bos. Zelfs gelachen terwijl iemand toekijkt dat is echt alle remmingen loslaten Mandy. Ik denk niet dat je vreemd op het paard zat, je zat in het zadel en zo hoort het. Iedereen gaat daar op zijn eigen manier opzitten. Maar eens de G krachten komen dwingt het paard iedereen in de houding die de natuurwetten voorschrijven. En is iedereen hetzelfde en daar kwam de lach want iedereen kan lachen, ook al doen sommigen het nooit. Hopelijk kan je hem in het vervolg nu ook sneller kwijt in andere situaties. Dat zou wel eens kunnen want het heeft je goed gedaan. En volgende keer zal het ook goed doen je moet de lach laten vliegen. Of niet als je hem niet voelt, hoe vaak snappen wij iets niet. Ik zie zo vaak gelach dat ik het niet snap maar vind het niet erg. Dus gaan ze dat bij jou ook niet erg vinden denk ik.
Mandy
Wat een mooie zin: Maar eens de G krachten komen dwingt het paard iedereen in de houding die de natuurwetten voorschrijven.