Josje ligt doodstil op de bank. Bewegen is eng, want ze is aan haar knie geopereerd (patella luxatie). Ze weet niet wat ze er mee aan moet en houdt de poot stijf. Ik kan haar vast wel troosten met natvoer, denk ik!
In de keuken doe ik wat natvoer in haar bakje. En dan.. hoor ik Josje het trapje af komen dat tegen de bank staat! Ze loopt! Ze trap-loopt! Maar dat mag ze helemaal nog niet. Dit had ik niet zien aankomen, want ze lag zo sneu en stil in haar eigen hoopje ellende. Maar natvoer doet leven, blijkbaar.
Ik pak haar vlug maar uiterst voorzichtig op, zodat ze niet ook nog over het laminaat loopt, want dat is te glad nu. Ik zet haar voor het bakje en ondersteun haar. Haar geopereerde pootje hangt in de lucht. Ik geniet van haar gesmul.
Met hoop in de ogen kijkt ze me aan als haar bakje leeg is, maar ik wil haar niet te veel geven op een lege maag. ‘Goed is goed,’ zeg ik. En het komt goed, steeds een stukje meer ‘goed’ komt erbij. Voorzichtig leg ik haar weer terug op de bank. ‘Goed gedaan.’
Geef een reactie