Leven op het autismespectrum

Autismespectrum

De kerndiagnose: autismespectrum stoornis

In mijn laatste blog van het jaar schrijf ik over de voor mij misschien wel belangrijkste gebeurtenis van 2015; ik kreeg de diagnose ASS (autisme spectrum stoornis), op mijn 27e. Dat voelde als een opluchting. Je vraagt je op een gegeven moment namelijk af waarom al die eerdere therapieën voor andere diagnoses niet aansloegen. Ik was angstig, depressief en heel dwangmatig en ik liep vast in mijn leven, en met die autismediagnose kan ik verklaren waarom dingen anders gingen bij mij. Of eigenlijk: ‘niet’ gingen. Voor mij is autisme de kerndiagnose en niet zomaar een diagnose.

Wanneer een diagnose pas in de volwassenheid wordt gesteld, dan is er vaak al veel onbegrip ontstaan in de omgeving en ook de persoon zelf weet lange tijd niet goed wat er aan de hand is. Dit kan leidden tot onzekerheid en schaamte. De periode waarin hij of zij heeft geprobeerd zich aan te passen is veel langer en de hiermee gepaard gaande frustratie heeft zich langer op kunnen bouwen. Waardoor er mogelijk meer problemen en psychische klachten ontstaan.

Klinisch psycholoog Annelies Spek

Ik dacht dat ik een aansteller was

Had ik mijn diagnose maar eerder gekregen.. Misschien was mijn OCD dan niet zo sterk ontwikkeld en had ik geen depressies gehad. Gelukkig is er steeds meer aandacht voor autisme die niet meteen zichtbaar is. Veel mensen zijn anti-diagnose, maar mij heeft het houvast gegeven. Ik ben niet gek en heb recht op hulp (en ben geen aansteller). Ik ben niet alleen en het is heerlijk om tijdens het lezen van een boek een feestje van herkenning te vieren en adviezen te krijgen, zodat ik niet het wiel helemaal zelf hoef uit te vinden.

Ondanks dat ik mijn leven lang met de beperkingen van autisme rond zal lopen, voelt het als kloppend en oké. Ik zie autisme namelijk niet zozeer als ziekte, want het is niet te genezen. Het gaat om een minoriteit met een andere manier van informatieverwerking; een soort subcultuur die soms iets minder goed past in de heersende cultuur. Voor mij is autisme een zijnswijze en niet iets dat je ‘hebt’. Dat haalt druk weg om me voortdurend aan te passen.

kerndiagnose

De kerndiagnose is fijn en confronterend

Dat ik autisme niet als ziekte zie, wil niet zeggen dat het te romantiseren is, want de nadelen zijn groter dan de voordelen. Daarnaast kan er makkelijker een ziektebeeld naast de kerndiagnose ontstaan als je gedwongen wordt tot dingen waartoe je niet in staat bent. Die co-morbideit kun je wel behandelen, maar dan moet er nog steeds rekening gehouden worden met autisme.

Waar ik bij mijn eerdere kerndiagnose (persoonlijkheidsstoornis) steeds mijn grenzen moest verleggen, zie ik daar nu de nadelige gevolgen van in. Wat heeft het voor zin om je ‘angsten’ aan te gaan als de angst het probleem niet is, maar bijvoorbeeld door de bomen het bos niet zien? Een faalgevoel beheerste mijn leven. De kern van problemen in het dagelijks leven moet helder zijn om een oplossing te vinden. Een juiste diagnose geeft daarbij handvatten.

Over voor- en nadelen van diagnoses stellen is veel te zeggen, maar dit is geen essay. Ik kan alleen zeggen dat ik zonder de bij mij gestelde diagnoses nog meer was vastgelopen in mijn leven. Het gaat er uiteindelijk om wat per persoon werkt om een betere mentale gezondheid te krijgen. Ik hoop op een nieuw jaar waarin meer mensen het leven kunnen vieren.

Hoe was het voor jou om een diagnose te krijgen?

Geef een reactie