Bijna de hele dag voel ik me somber en soms ook ineens angstig. Ik heb een maand lang dagelijks gehuild (ook buitenshuis), maar dat wordt gelukkig minder nu ik ruim een week aan de escitalopram (tegen depressie) zit. Ik voel me nog steeds lichamelijk loodzwaar. Anderen zien soms een lege blik of een vlakke gezichtsuitdrukking. Ze merken prikkelbaarheid, sarcasme en negativiteit. Mijn neiging tot sociaal wenselijk zijn krijgt minder ruimte omdat ik me er niet toe kan zetten. Positiviteit roept een allergische reactie op, omdat het ver van mijn gevoel af staat.
Lees verder op de website van Autspoken over de depressie die ik had in 2017; een van de vele die ik gehad heb in mijn leven. Gelukkig gaat het nu weer goed met mijn stemming en energieniveau.
Debbie
Wat herken ik me in je blog!
Nu 2 jaar na mijn diagnose ass en een hoop kennis rijker, ben ik in een depressie beland. Precies wat jij schrijft, een hoop kennis over autisme rijker, maar het diep van binnen niet geaccepteerd hebben en maar blijven rennen om aan alle verwachtingen (vooral die van jezelf) te blijven voldoen.
Het heeft ervoor gezorgd dat ik nu in een depressie zit en voor nu nog geen uitweg zien. Maar blogs als die van jij geven me toch weer een lichtpuntje!
Mandy Verleijsdonk
Hoi Debbie,
Wat ontzetten naar voor je dat je in een depressie bent belandt en geen uitweg meer ziet. Het is ook heel moeilijk om hoop te houden als je depressief bent.. Fijn om te horen dat mijn blog een lichtpuntje kan geven. Ik hoop dat er steeds meer licht naar je toekomt en dat de depressie weer weggaat.
Veel beterschap!
Esther Cuyvers
ja het is er inderdaad mee leren leven, en ja als je meer inzichten krijgt kan je goed leven zonder medicatie!
davidbrys
Herkenbaar! Ik heb zo’n tien jaren Sipralexa geslikt zonder te weten waarom. Gewoon omdat mijn therapeut me zei dat het me zal helpen de processen van het leven door te maken. Een vijf jaren geleden ben ik er bewust mee gestopt. Ik zag het nut er niet van in. Ik wou leven zonder al die chemische s**t! Maar een paar jaren later ging het steeds moeilijker tot ik overmand werd door een paniekaanval die als een grote komeet op mijn wereld viel. Ik MOEST echter verder. Opnieuw naar een psychiater die mij dezelfde medicatie voorschreef (zonder iets te weten van wat ik vroeger slikte). Zei (h)erkende het autisme spectrum in mij en zo kwam ik het te weten. De gedachte om mijn leven lang dat pilletje te moeten slikken staat mij nog steeds niet aan, maar ik opgeven is geen optie.
Mandy
Medicatie is niet ideaal nee, maar als zonder medicatie nog minder ideaal is, dan kies ik toch voor medicatie.