Ongewild aangeraakt worden

Trigger warning: deze blog gaat over seksueel grensoverschrijdend gedrag.

Niet lang geleden stond ik op de dansvloer te dansen met een vage kennis toen hij ineens beide handen in mijn broek schoof en mijn billen aanraakte. Ik zag dat totaal niet aankomen, dat aangeraakt worden. Ik had er niet direct gevoelens bij of gedachten over, maar wurmde me los. Het gebeurde even later nog eens met de opmerking dat ik het moest zeggen als ik het niet wilde. Ik kon niks zeggen.

Pas weken later kwam bij mij het besef dat dit aanranding is. Het gaat namelijk om seksueel getinte aanraking die ongewenst is. Ik ken die man niet goed en hij had niet het recht mij zo aan te raken. De vraag die hij stelde was ook belachelijk omdat hij die stelde toen het al gebeurd was. Dat is toch echt de verkeerde volgorde.

Niet de eerste keer zo aangeraakt

Als jongere ben ik op de gala-avond van de middelbare school op mijn kont geslagen door de conciërge. Een docent stond erbij en lachte erom. Het was vernederend en ik ben overstuur weggerend. Later kwam het niet eens in me op om het aan te kaarten op school. Waren we als leerlingen nooit geïnformeerd over wat te doen in zulke situaties? Ik kan het me niet herinneren.

Ik ben vaker op mijn kont geslagen als jongere en als volwassene. Eigenlijk altijd als er alcohol in het spel was. Zo stond ik eens in de kroeg toen iemand vol in mijn billen kneep. Hij zei dat een vriendin van mij daar toestemming voor gegeven had. Ik vroeg dat later aan haar en die zei: ‘natuurlijk niet, dat zou ik toch nooit doen.‘ Oja, dacht ik. Wat kan ik toch naïef zijn (no judgement).

En wat denk je van de dickpick die ik eens kreeg toen ik iemand net via een datingsite had ontmoet. Out of the blue, we hadden elkaar nooit gezien en kort wat berichtjes gestuurd. Ik heb ook eens een jaar lang de hoofdrol gespeeld in iemands pornoverhalen. Dat is digitaal seksueel grensoverschrijdend.. Pas na een waarschuwing van de politie stopte de mailer ermee.

Het is bizar hoe vaak en makkelijk het gebeurt. Het lijkt te gebeuren zonder enige schaamte. Daar zit bij mij het probleem, want ik ben altijd eerst een kameleon. Dus als iemand mij aanraakt met alle gemak en zelfverzekerdheid van de wereld, denk ik dat het wel oké en normaal zal zijn.

Besef komt later: ongewild aangeraakt

Later daalt het in bij mij, als ik uit de situatie ben. Dan denk ik er pas goed over na en besef ik me wat ik zelf wilde. Of niet wilde: aangeraakt worden alsof ik publiekelijk bezit ben. Maar dan kan ik het niet meer zeggen tegen die bewuste persoon. Toen die er was, was ik nog in de freeze-modus. Alsof mijn volwassen ik verdampt en er tijdelijk alleen een omhulsel overblijft dat zich aanpast aan de omgeving.

Ik heb er zelf in ieder geval helemaal niks aan als een vreemde of vage kennis aan mij zit. Het is niet fijn en veroorzaakt verwarring en overthinking. Energieverspilling dus. Al raakt men me niet aan met het idee me last te bezorgen en al zou ik de aanraking wel fijn vinden of neutraal en er achteraf geen last van hebben, dan nog is het fout. Juist omdat het me gebeurt voor ik er iets over kan zeggen. Het is altijd ongelijkwaardig en een valse start.

Denkt men daar wel eens over na, vraag ik me af. Is die halve minuut van genot ze dat waard? Kunnen ze niet beter leren hun impulsen te beheersen en mensen respectvol benaderen? De wereld is vaak niet rationeel en respectvol helaas. Er zijn zoveel verhalen over aanranding en verkrachting. Het hoort niet te gebeuren en als het gebeurt, voel je je niet sterk om je grenzen aan te geven. Zoals wel weer bleek bij de kandidaten van The Voice. Pijnlijk, ernstig en verdrietig is het..

Alle ervaringen tellen, vergelijken hoeft niet

Ik hoop dat slachtoffers, ongeacht de ernst van wat hen tegen hun wil in is overkomen, zien dat ze niks verkeerd hebben gedaan. Dat ze zich niet hoeven te vergelijken met anderen die nog erger hebben meegemaakt. Dat ze zich niet schuldig hoeven te voelen of zich zouden moeten schamen en dat ze niet hoeven te zwijgen.

Dit is ook een note to the self. Ik heb al die ongewenste aanrakingen die ik heb gehad, nooit als ernstig beschouwd. Want ik wil geen aansteller zijn of overgevoelig doen. Ik wil dingen niet groter maken dan ze zijn en anderen niet tot last zijn. Dan ga ik voorbij aan mezelf en doe wat ik denk dat sociaal wenselijk is. Zwijgen dus.

Maar in plaats van er alleen in mijn eigen hoofd over te blijven malen, is het goed om het te delen. Ongeacht wat de reactie van anderen is. Door te delen verwerk ik de ervaring en vorm ik mijn mening. Het helpt om minder bestraffend en beschamend naar mezelf te kijken. Uiteindelijk wil ik ook kunnen handelen en bijvoorbeeld mijn grens assertief aan kunnen geven.

Het mag niet zo zijn dat je ongewilde aanrakingen alleen serieus mag nemen als ze officieel vallen onder aanranding!

Wat moeten we doen?

Uiteindelijk hoop ik natuurlijk dat ongewenst aangeraakt worden en ander seksueel geweld niet meer voorkomt, dat het op zijn minst niet meer zo belachelijk alledaags is. Educatie is daarvoor, naast passend straffen, belangrijk. Ik leerde op de school hoe je een condoom om kon doen om een soa te voorkomen, maar inmiddels weten we toch dat seksuele voorlichting meer behelst dan dat. Wat denk je van gelijkwaardigheid en vooraf vragen of iemand iets wil? Dat zou de norm moeten zijn en daarvoor is nog veel bewustwording nodig.

Ik geloof dat openheid en praten erover daarom mede belangrijk is. Het doet anderen ook weer delen en samen sta je sterker. Als iets er niet mag zijn en je kropt het op, kan dat veel interne spanning geven. met alle gevolgen van dien. Sympathie en empathie tonen voor de slachtoffers is belangrijk. Net als (zelf)compassie en ondersteuning bieden bij eventuele vervolgstappen zoals aangifte doen. Samen sterk!

Jouw verhaal doet ertoe; voor jezelf en anderen. Delen doet delen.

Hulp nodig?

Hoe ga jij om met ongewenste aangeraakt worden?