Josje is weer steeds meer haar oude ik nadat ze bijna twee weken geleden werd aangevallen door een hond. Ze rent weer, eet goed, blaft minder en haar staartje kwispelt. Gelukkig maar!
Ik mag toch hopen dat ze niet nog een keer aangevallen wordt, want ze is ook al een keer door twee katten aangevallen. Twee tegen één, dat is gemeen. Het gebeurde op een avond dat ik Josje uitliet.
Ik zag aan beide kanten van het pad een kat, maar ze waren op afstand en ik was me van geen kwaad bewust. Plotseling doken ze op Josje, die uiteraard begon te piepen. Ik probeerde haar zo snel mogelijk op te pakken en het lukte me uiteindelijk om haar aan haar tuigje op te tillen.
Het ging zo snel dat ik geen beeld had van de aanval zelf. Josje trilde inmiddels als een rietje. Er kwam een man naar buiten die het kattengekrijs had gehoord. Die vertelde dat de poes van hem was en dat die net kittens had gekregen. Aha, vandaar de agressie..
Aan die verklaring had Josje niks natuurlijk. Ik liep vlug naar huis, huilend, met Josje in mijn armen. Ik checkte haar thuis op wondjes en toen ik een bloedende wond zag, raakte ik in paniek. Half hyperventilerend belde ik de dierenarts.
De wond was kleiner dan een centimeter en hoefde daarom niet gehecht te worden. Ik moest het wel ontsmetten (Josje weer piepen, germ). De dag erna zat Josje nog steeds te bibberen als een rietje, onder de salontafel. Buiten was ze doodsbang en ik ontdekte ook nog twee kleine wondjes op haar rug.
Dit komt nooit meer goed, dacht ik. Trauma for life! Maar de angst werd minder. Zoals deze week ook weer te zien is. Wat een veerkracht!
Geef een reactie