Josje werd vorige week aangevallen door een Amerikaanse staffordshireterriër. Helemaal in paniek pakte ik haar zo snel mogelijk op. Ze piepte en was uiteraard doodsbang. Ik had al bijna een crematie geregeld in mijn hoofd, maar Josje bleek lichamelijk ongedeerd. Haar winterjas had gelukkig bescherming geboden en ik was er op tijd bij.
Maar de schrik is nog niet uit haar lijfje. Ze is sindsdien veel waakser dan normaal, blaft veel meer. Ze heeft al dagen niet gekwispeld met haar staartje, wil niet alleen zijn, slaapt weinig en het duurt een eeuwigheid voor ze ze zich buiten veilig genoeg voelt om haar behoefte te doen. Ik vind het zo sneu voor haar en doe mijn best om haar weer een veilig gevoel te geven, maar dat lukt nog niet echt.
Gisteren ging ik beeldbellen met mijn zusje, omdat Josje altijd blij wordt van tante Susan. En jahoor, het staartje zwiepte heen en weer! Wat een opluchting, even een beetje vreugde weer. Hopelijk komen die momentjes weer steeds vaker.
Geef een reactie