Josje heeft niet graag dat ik ook aandacht heb voor andere levende wezens dan haar. Dat bleek al bij Teddy toen die een schattige kitten was. Laatst kwam Teddy, inmiddels geen kitten meer, twee weken logeren. Ze was nogal aanhankelijk en kwam vaak bij me zitten, wat ik heel gezellig vond. Maar natuurlijk moest Josje er dan ook bij komen zitten, het liefst tussen mij en Ted in om het zicht op Ted te belemmeren.
Ook als het om mensen gaat, kan Josje jaloers zijn, maar dat is maar af en toe en dus niet zo voorspelbaar. Het kan bijvoorbeeld zijn dat ik een berichtje voor iemand inspreek en dat Josje dan op me af komt rennen om me speels naar mijn neus te happen. ‘Mag ik meedoen!” Ze weet in ieder geval heel actief om aandacht te vragen. Ze kan ook tegen me aan gaan liggen als ik bezoek heb en dan haar grote ogen in de strijd gooien. Of ze likt mijn handen als een ijsje. En als ik een baby op schoot heb, moet en zal Josje ook op schoot. Ze geeft niet op als ik haar niet optil en blijft met haar pootjes tegen mijn benen staan.
Grote ogen in de strijd gooien
Ergens vind ik het ook wel weer een mooie spiegel, want ik vind het lastig om aandacht te vragen. Dat doe ik niet spontaan, of gewoon omdat ik het wil. Nee, ik moet eerst een reden hebben. Dus er moet al over nagedacht zijn. In gezelschap mag ik bijvoorbeeld alleen iets nuttigs of grappigs zeggen van mezelf. Want stel je voor dat ik anders voor niks de aandacht heb getrokken!!! Dan vinden anderen mij niet (meer) leuk.. en als ik de aandacht heb, voel ik me ook vaak nog schuldig.
Wat dat betreft heb ik nog wel wat te leren van Josje die zich totaal niet druk maakt over wat anderen er van vinden waarom, wanneer en hoe ze de aandacht vraagt. En pakt. Ik zal ook eens spontaan grote ogen opzetten. Misschien leer ik dan nog eens te flirten.
Geef een reactie