Toen ik twee was kuste ik mijn zusje veel. Heel veel, zonder pauze soms. Ik kan me daar zelf uiteraard niks meer van herinneren, maar weet dit van mijn ouders. Nu kan ik mijn liefde kwijt aan Josje. Regelmatig krijgt zij een kus van mij. Dat gaat vanzelf.
Het is niet alleen een uiting van liefde denk ik maar ook een manier om spanning kwijt te raken, onbewust. Het is een manier om met prikkels en emoties om te gaan. Bij stimming dien je jezelf prikkels toe, steeds dezelfde prikkels.
Ik heb een waslijst aan die dingen, zoals haartjes uittrekken, krabben, mijn tenen tegen de binnenkant van mijn schoenen drukken, mijn hand tegen mijn neus drukken en een bepaald woord steeds herhalen in mijn hoofd. Genoeg. Genoeg. Genoeg.
Sommige dingen werken kalmerend en anderen zijn destructief, zoals tot bloedens toe krabben. Josje kussen, knuffelen en aaien is fijn voor mij. Het ontspant en maakt me blij. Uiteraard houd ik daarbij rekening met of Josje het zelf ook wil.
Zelf is ze overigens ook een mega kuskont. Ze blijft mij en anderen maar kusjes (= likjes) geven soms. Voor haar is het misschien ook meer dan een begroeting en is het een manier om te kalmeren als ze haar energie kwijt moet.
Geef een reactie