Josje ligt languit op mijn schoot, helemaal zen, terwijl ik een boek lees: Kom uit je hoofd. Af en toe kijk ik op mijn Iphone die naast me ligt, ondanks het voornemen dat niet te doen.
Huh, is dat een barst! Ik hoop van niet en probeer het scherm schoon te maken, maar het is toch een barst. Hoe kan dat nou! De Iphone ligt gewoon naast me. Ik heb hem daarvoor ook niet laten vallen. Nee toch, ineens komt er nog een barst bij. O wat baal ik! Het ding is pas een paar maanden oud. Grom.
Het is gelukkig de beschermcase die stuk is en niet het scherm van de Iphone zelf, maar het blijft balen. Ik snap het ook niet. En als ik niets snap ga ik nadenken. En als ik er met logica niet uitkom, zoek ik het in de spirituele hoek. Waarom gebeurt dit? Wat heeft dit voor nut?
Ik ben boos, gefrustreerd, geïrriteerd. Aha, dat is het. Mijn boze energie heeft het scherm doen barsten. Er komen verschillende redenen in me op waarom ik boos ben. En dan bedenk ik me dat anderen dat niet weten, niet zien. Ik uit het zelden, spreek me niet uit, ben zo gewend om vriendelijk te doen.
Josje rent ondertussen blaffend de bank af, richting het raam. Weg hier, jij, hond. Dit is mijn terrein. Ik ben hier niet van gediend. Wegwezen NU! Mijn kleine grote dappere Josje. Ik moet me maar eens gaan uitspreken, voordat er nog meer schermen sneuvelen. Als er boosheid in mijn lijf zit, dan is dat gevoel er gewoon. Ik hoef die spanning niet eerst te verantwoorden. Dus ‘kom uit je hoofd’.
Geef een reactie