Veel dingen in het dagelijks leven en sociale situaties zijn voor mensen met autisme niet vanzelfsprekend, zo ook wat iemand begroeten betreft en jezelf voorstellen. In deze blog vertel ik je hoe het voor mij is en heb ik tips voor degenen die er ook moeite mee hebben.
Ik zelf ben meestal afwachtend bij begroetingen. Zeker bij nieuwe contacten en al helemaal bij het eerste contact waarbij we ons nog moeten voorstellen aan elkaar. Het liefste kopieer ik. Als de ander bijvoorbeeld een hand geeft, geef ik een hand terug. Als de ander geen initiatief neemt, probeer ik het initiatief te nemen. Dat lukte vroeger vaak niet en dan ging ik het echt vermijden. Nu lukt dat soms wel en soms niet. Ik kan het wel, maar het gaat sowieso niet vanzelf. Ik moet met mijn hoofd echt mijn lichaam aanzetten. Los van het voorstellen, blijft begroeten iets dat ik met mijn hoofd doe. Het lukt niet om simpelweg intuïtief te handelen. Het kost energie en daar baal ik wel eens van.
Het ligt er wel aan waar ik ben, wie ik begroet en hoe ik in mijn vel zit hoe moeilijk of makkelijk het me afgaat.
Wat vind ik nou precies het lastige bij begroeten?
Ten eerste zijn er meerdere opties waaruit ik moet kiezen en kiezen vind ik lastig. Want ik weet niet wat de ander wil en weet ik ook niet altijd wat ik zelf wil. Ieder moment is weer anders. Zeker als er veel prikkels zijn die me afleiden. Soms is het extra lastig, bijvoorbeeld toentertijd bij het versoepelen van de Corona maatregelen. Dan veranderen de regels en opties en weet ik niet hoe en wat. Er zijn dus veel variabelen en al die opties spoken door mijn hoofd.
Ten tweede speelt dat ik moeite heb met van denken naar doen gaan. De stap van gedachten naar handelen is vaak wat groter bij autisme door problemen met executieve functies. Mijn energie blijft vaak in mijn hoofd zitten en dan blokkeer ik soms.
Ten derde speelt bij mij altijd een beetje sociale angst. Die is gelukkig al minder groot dan vroeger. Toen had ik veel negatieve gedachten bij sociaal contact en ging ik liever op de vlucht. Ik dacht dat ik niks goed deed en nog steeds kan ik me onzeker voelen over mijn doen en laten in contact. Dat is ook wel duidelijk aan het vele overdenken achteraf.
Wat helpt me?
Over het algemeen gaan veel sociale dingen bij mij al beter tegenwoordig, hoewel het me vaak veel energie blijft kosten. Ik probeer steeds te kijken wat me helpt. Hoe maak ik het begroeten bijvoorbeeld makkelijker?
Wat mij ten eerste helpt is de functie ervan snappen. Het begroeten is een opening. Zodat je even met elkaar kunt verbinden. Bijvoorbeeld op je werk. Ik heb echt wel ervaren dat het vermijden ervan niet fijn is. En als iemand maar mij thuis komt wil ik die persoon een welkom gevoel geven. Ik voel nu een motivatie van mezelf om te begroeten in plaats van dat ik het alleen doe omdat het hoort.
Daarnaast sta ik mezelf toe dat ik het op mijn eigen manier mag doen en het niet perfect hoef te doen. Daarbij is zelfkennis belangrijk. Ik mag bijvoorbeeld afwachtend zijn. Initiatieven nemen is gewoon niet zo mijn aard en ik hoef mezelf niet alles aan te leren. Dat is een stukje acceptatie.
Verder besef ik me dat andere mensen echt wel wat anders aan hun hoofd hebben dan hoe ik ze begroet. Dat helpt met loslaten hoe anderen over mij zouden kunnen denken.
Misschien zat hier al iets bij wat jou helpt. Maar anders heb ik nog de volgende vijf tips:
- Je mag begroeten lastig vinden. Probeer jezelf niet te veroordelen. Dat geeft juist nog meer spanning.
- Bedenk wat de opties zijn zodat je wat houvast hebt. Kies ook je voorkeuren daaruit. Wil je bijvoorbeeld liever wel of geen zoenen op je wang? Wel of geen knuffel? Of met wie wil je wel en met wie niet knuffelen?
- Spreek met bepaalde mensen af hoe je elkaar voortaan begroet. Bijvoorbeeld met familie of vrienden die je regelmatig ziet. Dan heb je een afspraak als houvast.
- Probeer in de praktijk af te stemmen op de rol van de persoon en de situatie. Je baas begroet je anders dan een goede vriend.
- Als je bij het voorstellen de naam niet hebt onthouden door de spanning, is dat niet erg. Ook mensen zonder autisme hebben daar veelal moeite mee (Kijk maar eens naar dating programma’s). Vraag het nog eens of zoek het op, bijvoorbeeld op social media.
Met deze tips hoop ik dat begroeten en voorstellen iets makkelijker wordt voor je. Het is vooral belangrijk dat je er je eigen weg in vindt. Veel succes!
Deel onder in de reacties hoe jij het begroeten en voorstellen ervaart, wat je lastig vindt en wat je helpt.
Erwin
Altijd aardig gevonden willen worden, dus
Conflictvermijdend gedrag vertonen, dus
Dingen doen die je niet wil doen, of
Dingen van anderen accepteren die onacceptabel zijn.
Bij het begroeten is het niet anders. Ik veeg mijn hand zo droog als ik kan, geef vlug een hand, kijk de persoon nauwelijks aan terwijl ik mijn naam mompel en kijk snel weg voordat ik verdrink in de ontelbare emoties die ik put uit zijn of haar ogen. Geen idee hoe die persoon heet.
Conclusie: Ik wil aardig gevonden worden en ik denk dat ik dat ben, echt waar, maar dat blijkt niet uit mijn eerste begroeting. Gelukkig heb ik inmiddels heel wat zelfspot verzameld, dus ik zeg gewoon hoe gênant het was. (Boeiuh!😉 haha)
O ja, weer vergeten. Hoi Mandy!
Mandy Verleijsdonk
Zelfspot is soms wel handig ja, maakt het net wat luchtiger allemaal he.. 😉
MathHans
Hallo Mandy,
Wat een inspirerend onderwerp om op te reageren.
Elk jaar een nieuwe klas met nieuwe studenten is voor mij altijd een grote uitdaging. Mijn minst favoriete moment van een schooljaar.
Elk jaar is het weer een strijd om hun vertrouwen te krijgen. Wat me wel lukt, maar het duurt altijd even. Aan de ene kant lijkt het makkelijker te gaan omdat ik elk jaar ook meer levenservaring heb. Maar aan de andere kant lijkt de generatiekloof ook wel groter te worden. Elke keer weer opnieuw beginnen met een nieuwe groep pubers die door moeten krijgen dat leren voor een beroep, een andere mindset vraagt dan leren omdat het moet van je ouders. Dat is steeds minder leuk. Maar dat het elke keer weer lukt om wel die omslag voor elkaar te krijgen, samen met mijn collega’s. Dat is het mooie van docent zijn.
Gisteren een Webinar van ‘Autisme Digitaal’ bijgewoond over de autistische burn-out. Eén van de dingen waarop de spreker vastliep op haar werk, was onder andere dat haar werkzaamheden steeds minder ‘nuttig’ leken.
Zou daar ook een relatie liggen met jouw onderwerp?
Je kunt moeilijk voorspellen hoe zinvol of waardevol het contact gaat zijn met de nieuwe persoon waar je jezelf aan gaat voorstellen en die je nog niet kent. Dus weet je ook niet hoe intensief of afstandelijk je het eerste contact aan zou kunnen gaan. En dat naast alle (ongeschreven) sociale regels die ik nog steeds heel moeilijk vind om te interpreteren.
Je wilt niet over de grens van de ander gaan, maar ook andersom wil je je eigen grens beschermen.
Moeilijk hoor. Maar wat een herkenbare blog weer.
Dankjewel.
Mandy Verleijsdonk
Ik denk dat begroeten in het hier en altijd belangrijk is, ongeacht wat voor contact het kan worden in de toekomst. Maar de factor onzekerheid is groter bij nieuwe contacten en is het dus ook nog meer zoeken denk ik qua hoe af te stemmen. Komt denk ik ook neer op het meer moeite hebben met intuïtie en automatiseren.