Mijn gevoeligheid voor prikkels, zoals geluid met al snel overprikkeling tot gevolg, is toch wel één van de lastigste aspecten van autisme voor mij. Dat ik sinds een half jaar geluidsoverlast heb van mijn buurman, is dus lastig. Ik kan zijn geluiden niet filteren. Als ik thuis ben, is hij negen van de tien keer ook thuis en als hij thuis is, is hij negen van de tien keer aan het gamen.
Dan hoor ik hem lopen en praten, want hij heeft een harde stem (en een leeg huis?). Ik hoor hem ook lachen en vloeken en weet dus in welke emotie hij zit. Zijn stem galmt door mijn hele huis. Dit minstens twee dagdelen, non-stop. Hij praat zelfs meer dan mijn zusje. :p Het gaat niet om af en toe een feestje, want dan denk ik: leven en laten leven. Het constante ervan maakt dat ik nu zelfs zachte geluiden van hem niet meer verdraag. Alsof er de hele dag een bromvlieg rond je oren vliegt.
Boos worden van geluidsoverlast
Naast autisme, speelt misofonie een rol bij de geluidsoverlast. Ik hoor mijn buurman namelijk rochelen, hoesten en overgeven. Niet af en toe, maar chronisch. Ik gok vanwege het blowen (zonder oordeel). Van die geluiden walg ik en het maakt me boos. Tenzij ik moe ben, dan is het gelijk huilen.
Ook voelt het onveilig, alsof iemand mijn huis binnendringt. Ik voel me machteloos en moet er maar mee leren omgaan, hoor ik sommige mensen denken. Het verdragen, maar dat vergt energie die ik nu niet heb. Het roept een oude angst op van dat ik me aanstel en anderen tot last ben. Dan wordt het probleem al snel groot.
Thuis wil ik kunnen ontprikkelen en uitrusten
Acties die ik heb ondernomen om mijn plekje weer mijn veilige haven te laten zijn:
- Ik heb hem er een paar keer op aangesproken, wat ik lastig vind (voor mezelf opkomen). Toen heb ik gezegd wat ik hoor en gevraagd of hij het geluid wat kon dempen met bijvoorbeeld een kleed. Keer op keer gaat hij gelijk over naar zijn eigen problemen, die niets met mij te maken hebben. Ik ben zo een half uur verder en mijn batterij is dan leeg.
- Thuis heb ik spullen verplaatst naar de gedeelde muur en een vloerkleed aangeschaft om het geluid wat te dempen. Soms ga ik boven zitten, omdat ik hem daar zachter hoor. Af en toe ga ik in het huis van mijn zusje zitten om te ontsnappen aan het geluid.
- Regelmatig heb ik het verteld tegen de woningbouwvereniging. De huismeester heeft de buurman er op aangesproken, maar verder doet de woningbouw niks omdat ik de enige buur ben die officiële klachten in heeft gediend.
- Als ik de buurman hoor, doe ik oordoppen in of ik zet mijn noise cancelling koptelefoon op. (Maar.. De oordoppen zitten niet fijn, ik hoor dan suizen, soms hoor ik de buurman nog en ik ben bang om dingen te missen die belangrijk zijn om te horen. De koptelefoon heeft alleen zin als ik geluid op heb, dus dan moet ik muziek opzetten of tv kijken. Dan kan ik niet denken, lezen, schrijven of studeren en het is zelf een prikkel).
Het is steeds een teleurstelling als ik ergens energie in steek en het lost de geluidsoverlast amper op. Daar ga ik niet positiever van denken.. :s
Wat nog meer proberen bij geluidsoverlast?
Ik wil een betere isolatie van zijn woning, maar zowel de buurman als de woningbouw gaan dat niet realiseren. Geluidsoverlast wordt vaak niet serieus genomen, terwijl het wel degelijk slecht is voor je gezondheid. (Zie ook het artikel over lawaai van De Correspondent.)
Buurtbemiddeling zie ik niet zitten, omdat ik niet meer wil praten. Ik heb geen ruzie, wil gewoon een praktische oplossing. Ik snap dat hij niks kan doen aan zijn harde stem. Iets minder schreeuwen en je huis inrichten, kan wel, maar ik kan een ander niet dwingen.
Ik overweeg te verhuizen, maar dat is stressvol. Zeker als je mijn moeite met veranderingen kent.. Vooraf krijgt die verandering een hyperfocus, waardoor andere belangrijke dingen geen plek meer krijgen in mijn agenda. Bij het verhuizen zelf komt angst en dwang kijken. Na de verhuizing heb ik hersteltijd nodig en dan heb ik het niet over een paar weken. Los van of het überhaupt lukt om een woning te vinden.
Overgevoelig zijn voor prikkels kan ik niet veranderen
Sommigen zullen me voor gek verklaren misschien, maar mijn gevoeligheid voor prikkels kan ik niet veranderen. Die is er altijd geweest. De gevoeligheid neemt toe naarmate ik meer moe ben. Dus prioriteit nummer één is uitrusten. Normaal doe ik dat thuis, mja.. hoe ga ik dat nu realiseren? Wie weet komen er ooit nog eens autismevriendelijke woningen.
Van alle beren op mijn weg, probeer ik iets te leren. In dit geval is dat mezelf serieus nemen. Autisme of niet, misofonie of niet, ik heb stress van geluidsoverlast. Wat een ander daarvan vindt, doet er niet toe. Ik moet voor mezelf zorgen, voor mezelf opkomen. De spanning en moeheid in mijn lijf zeggen genoeg. In tegenstelling tot vroeger, merk ik dat op en mag het er zijn.
Ik hoop met deze blog ook andermans worsteling hiermee te erkennen en dan denk ik ook aan HSP en mensen die chronisch ziek thuis zitten. Het gaat er niet om wat ‘normaal’ is, maar om hoe het voor jou is en wat je nodig hebt om daar mee om te gaan.
Hoe ga jij om met geluidsoverlast?
Lyon Doeve
Hoi Mandy,
Wat schrijf jij open over je problemen, wat ik geweldig vind om te lezen. Een stukje herkenbaarheid die mijn vriendin ook ondervind. Geluidsoverlast van de buren en het feit dat weinig mensen rekening houden met andere, die deze last ondervinden.
Het zou erg fijn zijn wanneer mijn vriendin eens kan praten met lotgenoten. In dit geval met jou. Ik heb inmiddels heel wat gelezen en de meest passende items zijn: autisme met persoonlijkheid-stoornis, veerkracht en herstel en geluidsoverlast.
Nu is mijn vriendin, inmiddels 32 jaar, en zijn wij al 12 jaar samen. We ondervinden heel veel problemen in de omgang van haar autisme. en het lijkt mij goed dat zij eens van een andere kant hoort, hoe zij met bepaalde dingen overweg leert gaan.
Zij heeft al diverse therapieën gehad en nu niet meer. Ik zie een stukje terugval bij haar en dat doet mij verdriet. Zij zelf ziet dat helaas niet en heeft moeite om haar ware gezicht te laten zien bij mensen die haar willen helpen. Misschien lukt het jou!
Mandy Verleijsdonk
Hoi Lyon,
Wat lief dat je zo begripvol bent richting je vriendin en moeite voor haar doet.
Als ze zelf behoefte heeft aan het lezen van mijn blogs, kan je haar er natuurlijk altijd op wijzen. En als ze behoefte heeft aan lotgenotencontact, kan ze hier kijken voor tips: https://mandyverleijsdonk.nl/sociaal-contact-elkaar-digitaal-ontmoeten/
Zelf geef ik binnenkort een lezing over angst en dwang bij autisme in Weesp. Ik biedt geen persoonlijke begeleiding oid helaas.
D.E.
Herkenbaar hoor. Het bij jezelf zoeken ook. Maar het kan toch niet zo zijn dat huizen alleen bewoond kunnen worden door minder gevoelige mensen? Ik vind dat de woningbouwvereniging een verantwoordelijkheid heeft. Het is niet normaal dat jij het gerochel van je buurman kunt horen. Het is niet normaal dat ik het geklater op de wc van mijn buur kan horen (om maar éen van de minder erge voorbeelden te noemen).
Ik woon nu een maand in mijn woning. Hoe kan ik hier oud worden? Ook: toen ik merkte hoe gehorig het hier is ben ik zelf op mijn tenen gaan lopen. Ik durf zelf nauwelijks meer te hoesten. Niemand heeft last van mij. En hoe kan ik het tot mijn huis maken als ik weet dat ik niet kan blijven?
Ik moet nog moed verzamelen om het te gaan aankaarten.
Ik hoop dat jij inmiddels een weg hebt gevonden.
Mandy Verleijsdonk
Ben het met je eens dat het een gedeelde verantwoordelijkheid is. Dat begint al bij het huizen bouwen, waar meer rekening gehouden zou moeten worden met prikkelgevoeligheid van een grote groep mensen. En de woningbouwvereniging kan inderdaad ook meer doen.