Afgelopen dinsdag zat ik in de wachtkamer bij de dierenarts. Josje werd ondertussen geopereerd. Dat duurde even, dus ik zag menig mens+huisdier terwijl ik ‘De ijsmakers’ las.
Er kwam iemand binnen die een middelgrote, langharige hond droeg. Die had vast iets aan zijn of haar pootje. Er kwam ook nog iemand met een super mooie puppy die ook gedragen werd en daarna op schoot bleef zitten.
Alle honden die wel lopend de wachtkamer binnenkwamen, werden zonder uitzondering gecommandeerd om te gaan zitten. Als ze dat drie seconden deden, gingen ze gewoon weer staan. Heel natuurlijk voor een hond, want die wil snuffelen. Als ze zitten op commando, moeten ze die drang onderdrukken.
Maar mensen ‘zitten’ in een wachtkamer, zo stil mogelijk. Dat hebben wij geleerd en dat willen velen van ons dan hun hond ook opdragen. Je wil niet weten hoe vaak ik het woordje ‘zit‘ hoorde die middag. Ik zeg daar overigens niks van, want mensen horen dat als ‘ik doe het fout’ en er is al genoeg spanning in een wachtkamer met zenuwachtige hondjes.
Ik probeerde steeds maar om terug in mijn verhaal te komen. Focus op jezelf! Ik merkte toen mijn houten kont van het niet comfortabele stoeltje. Misschien had ik moeten gaan snuffelen..
Geef een reactie