Josje voelt koud aan na de operatie aan haar knie. Ze ligt op mijn schoot; in de draagtas op haar dekentje. Mijn vader brengt ons naar huis met de auto. ‘Rustig rijden hoor papa,’ zeg ik.
Ook thuis blijft Josje koud aanvoelen, ondanks een dekentje. Ik neem haar temperatuur op, maar dat lukt niet goed. Ze kan niet maar 33 graden zijn. Misschien steek ik de thermometer niet diep genoeg, maar ik ben bang haar pijn te doen.
Dan krijg ik de enge gedachte dat ze aan het sterven is. Paniek! Ik bel de dierenarts. Als je mij kent weet je dat ik zelden bel, maar als het om Josje gaat, bel ik. De dierenarts stelt me gerust. Ik moet Josje gewoon warm houden.
Ik ga naar bed, leg Josje voorzichtig naast me, met een kruik tegen haar aan. Normaal ligt ze helemaal tegen mij aan, maar nu is het piepen als ik in de buurt van haar pootje kom. Beter houden we afstand.
De dag erna voelt ze gelukkig weer warm aan. In tegenstelling tot mij. Ik krijg het maar niet warm. Ik doe een dik vest over mijn trui aan, maar het helpt niet. Het is net of ik mijn warmte aan Josje heb gegeven. Al mijn energie en aandacht gaan naar haar vandaag.
’s Avonds sport ik een kwartiertje thuis. Pas na een tijdje springen, heb ik het eindelijk warm. Hehe, nog even ontspannen. Ik ga naast Josje op de bank zitten. Nu zijn we gelukkig weer allebei warm.
Geef een reactie