Mijn zusje en ik hadden vroeger dezelfde knuffel; een klein bruin hondje. Mijn hondje heette Musti en was heel slim en serieus. Poepje was het jongere en ondeugende broertje. Eigenlijk een beetje zoals mijn zusje en ik waren; ik de serieuze en zei de spontane.
We speelden tot in den treure met de hondjes, die ook nog een zusje hadden (een egel). De moeder was ook een egel en de vader een hond. Laten we daar verder maar niet te veel over nadenken..
Op een gegeven moment waren we te oud voor die spelletjes en was het ‘voor schut’. Ik speelde stiekem nog met de Barbies en Poepje nam ik over mijn zusje. Poepje was noodzaak. Hij was mijn troostknuffel die mee naar bed moest. Intussen viel zijn hoofd bijna van zijn lijf en er was niet meer te spreken van een vacht.
Poepje ging later mee met klinische opnames. Ook toen ik op mezelf ging wonen, had ik Poepje nog nodig. Toen was ik tweeëntwintig. Pas toen ik een hamster kreeg en mijn liefde daarin kwijt kon, verhuisde Poepje van mijn bed naar een plekje op de kast.
Inmiddels heb ik een echt bruin en klein hondje. Poepje ligt inmiddels in een la in de kast. Hij was voor mij een levend hondje. Nu hoeft Poepje niks meer voor mij te doen, behalve knuffel zijn.
Geef een reactie