Ik zit naast iemand met groot verdriet. Als de tranen weer stromen, waakt Josje net uit haar droom. Ze ligt op de bankleuning, wordt zich bewust van de tranen en rent, over de bankleuning, naar het groot verdriet naast mij. Over de schouder naar de snikkende schoot en dan natuurlijk likjes (kusjes) geven.
Daarna blijft Josje op schoot zitten. Wat een warmte; letterlijk en figuurlijk. Zo bijzonder wat dieren allemaal aanvoelen en hoe ze daarop reageren. Geen moeilijke gedachten over ‘of’ je moet troosten, ‘wanneer’ en ‘hoe’, maar gelijk in de actie.
Hoewel…
Als ik verdrietig ben of me somber voel, wil ik Josje graag bij me hebben. Als Josje niet vanzelf komt, zet ik haar soms zelf maar bij me op schoot. Soms loopt ze gelijk weer weg! Nu even niet, denkt ze misschien. Even geen zin in jouw emoties hoor, ik was kruimels aan het zoeken.
Dan voel ik geen warmte op mijn schoot, maar moet ik langzaam aan toch weer lachen om die kleine meid. Dus of ze nu op schoot zit of niet, ze troost me bij verdriet.
Geef een reactie