Ik had mijn dag niet vandaag. Ik was gefrustreerd door een opstapeling van kleine dingen. En toen raakte ik gefrustreerd over de frustratie. En toen werd ik emotioneel. Ik wilde mezelf pijn doen en deed dat ook. Ik sloeg op mijn hoofd en een paar seconde had ik rust in mijn hoofd, maar daarna kwam alle ellende in mijn kop net zo hard terug.
Ik moest het eruit huilen, maar ik kon niet huilen. Ik zat vast. Ik zette zielige muziek op. Ik ging huilen. En huilen. En huil-buien huilen. En ik vond het welletjes! Maar ik kon niet meer stoppen. Het werd ontroostbaar huilen, met schokkende schouders en snot.
Dat was heel lang geleden. Echt heel lang. Het kwam niet alleen door kleine frustraties. Het kwam omdat iemand de verbinding met mij had verbroken. Ik wist het, hoewel de persoon het nog moest zeggen. Maar ik voelde me wel al in de steek gelaten.
En toen kwam Josje toch maar even kijken, aarzelend. Ik liep haar tegemoet, maar ze rende weg van het hysterische emo-monster. Ik liep haar achterna, tilde haar op en we gingen op de bank zitten. Ze kuste de tranen van mijn gezicht. Ze bleef likken. Ze draaide zich onrustig in allerlei bochten, maar vanuit elke hoek bereikte haar lange tongetje mijn gezicht. Liklik. Kuskus.
En toen moest ik onbedaarlijk lachen. Josje had het huilen gestopt. Het was mij zelf nog niet gelukt. Ik was blijven huilen tot ik knallende koppijn had gekregen en tot ik uitgeput was geraakt. Maar Josje maakte me aan het lachen. Met haar ben ik weer een stukje meer verbonden.
Geef een reactie