Er was vanmiddag iets met Josje.. Ze liep langzamer dan normaal, wilde niet eten en leek minder vrolijk. Toen ze ook geen snoepje wilde, maakte ik me echt zorgen.
‘Ik weet niet wat er is schatteke.’
Ik keek of er iets in haar bekje zat, checkte of er iets in haar vacht zat of onder haar pootjes, maar ontdekte niets. Dat niet-weten vind ik lastig. Dat vind ik bij mezelf ook vervelend als ik ergens last van heb. Het gaat dan niet om angst, maar ik heb onrust omdat ik niet wat er is met mijn lichaam. Dan weet ik niet of ik iets moet doen en wat.
Ik probeerde Josje te laten drinken, maar ze wilde niet. Toen besloot ik het even te laten en het aan te kijken. Ik hield haar goed in de gaten.
Daarnet, toen we net in bed lagen, kwam er ineens weer leven in haar lijfje. Ze wilde van het bed af, want stond aan de rand met één pootje over de deken te strijken. Dat is haar ‘ik-wil-er-nu-af’-gebaar. Ik zette haar op de grond. Ze snelde de trap af en ik volgde.
In de keuken staat ze nu haar brokjes eten. Ze heeft eetlust, dat is een goed teken! Dan kunnen we zo met een gerust hart gaan slapen.
Geef een reactie