Samen met Josje ben ik bij kat Max en kitten Teddy. Teddy wijkt geen moment van mijn zijde. Sowieso niet als ik aan het eten ben, maar daarnaast heeft ze altijd energie om te spelen, te klieren of wil ze graag geaaid worden. Met andere woorden: je kan niet om haar heen.
Ze likt ook gerust in mijn gezicht of op mijn hand, met haar mini ruwe stinktong. Of ze stopt een plukje van mijn haar in haar mond. Nou moet ik dat van een vreemde kat echt niet hebben, maar omdat Teddy mijn oppaskitten is, kan ik het wel aan. Dan is ze bekend, veilig en niet meer vies.
Net zoals Max en Josje niet vies voor me zijn. Bij andere dieren wordt het al spannender. Dan vermijd ik zoveel mogelijk iedere aanraking. Hoe onbekender, hoe ‘viezer’. Tenzij het een puppy of ander jong wezen is. Die zijn nog niet besmet door het leven als het ware en de schattigheid overstemt mijn gevoel van walging.
Nou kan je verwachten dat je over smetvrees voor dieren wel heen komt als je zelf een huisdier hebt, maar dat is niet het geval. Ik zal geen schaap uit mijn hand laten eten of een hond op straat aaien. En dat is oké. Ik heb al een overschot aan oxytocine dankzij Josje en Teddy.
Geef een reactie