Ik zit op de bank Las chicas del cable te kijken. Omdat ik nogal een rusteloze ziel ben, moet ik altijd iets te doen hebben naast het kijken naar een serie. Dat kan het aaien zijn van Josje of iets om te fröbelen, zoals borduren of kleuren op nummer.
Vanavond is het diamond painting waarbij je hele kleine plastic steentjes op een voorgedrukte afbeelding plakt; in dit geval een hert met een groot gewei. Het hele werkje ligt op een plaat op mijn schoot. Daar is nu geen ruimte meer voor een hondje, maar naast mij op de bank is plek zat.
Daar denkt Josje anders over. Ik zie haar koppie boven het hert uitsteken. Zo van: hoe durf jij aandacht te schenken aan dat hert en niet aan mij. Jouw schoot is voor mij! Ik ben veel zachter en lekker warm.
‘Nee Josje, nu even niet,‘ zeg ik. Ik tik naast me op de bank: ‘Kom maar lekker hier zitten.‘ Josje blijft me echter aanstaren. Dan komt ze toch naast me staan, maar ze gaat niet liggen. Ze friemelt zich tussen de plaat en mijn buik in en graaft tot het strookje een schoot wordt. Dat lukt niet echt met haar dunne pootjes.
Ze kijkt me aan en ik moet lachen, want er zit een diamondsteentje op haar neusje. Ik schuif de plaat verder van me af en Josje gaat gelijk liggen, met haar kopje op de plaat. ‘Heel eventjes dan.’
Geef een reactie