k zit in de tuin als de teckel van de buurvrouw even bij mijn hekje komt kijken. ‘Mag Josje komen spelen?‘ vroeg het snoetje denk ik, in hondentaal. Er volgde wat gepiep en toen moest Teun mee de andere kant op voor een wandeling.
Het duurde nog geen minuut. Dus toen Josje naar buiten kwam gerend, was Teun al weg. Maar het mooie was dat Josje niet kwam om te waken. Ze blafte niet, maar kreunde en piepte heel schattig. Zo van: ‘He, te laat,wat jammer nou!’
Dat piepgeluid gaat normaal gepaard met een begroeting van menselijk bezoek. Vooral als de bel al gegaan is, maar het bezoek nog niet binnen is. Dan springt Josje op en neer van enthousiasme en piept. Zodra ik dan de deur open doe, rent ze op het bezoek af en zwiept zo hard met haar staartje van links naar rechts, dat haar hele lijfje mee beweegt.
Maar nu is er niemand aan de andere kant van het hekje.. Josje lijkt teleurgesteld, maar ik ben zo blij dat ze teleurgesteld is! Normaal zoekt ze zelden honden op uit zichzelf. En als ze het al doet, is ze heel voorzichtig. Nu maakte ze een enthousiast sprintje naar het hekje omdat ze Teun hoorde. Ik vind het lief en ben blij dat ze toch ook hondjes leuk kan vinden.
Geef een reactie