Mijn opa is dol op dieren en dieren zijn dol op mijn opa. Een uitzondering wordt niet geaccepteerd. Maar Josje vond opa in het begin een beetje eng.
Dat kwam omdat opa een keer een snoepje had weggelegd voor Josje en voor de veel grotere hond van mijn tante. We zagen het niet gebeuren, maar de ene hond pakte denk ik het snoepje van de andere. Concurrentie dus met blaffen als gevolg.
Josje piepte alarmerend en toen schrok ik ook natuurlijk! Er was uiteindelijk niets aan de hand, maar Josje legde een link tussen ‘levensgevaarlijk’ en ‘opa’. Arme opa..
De keren daarna wilde Josje niet mee naar binnen bij opa en oma en zette ze zich buiten schrap. Opa is gewend dat alle dieren op hem afrennen, dus een hondje dat van hem wegrende kon natuurlijk niet..
Hij deed alles om de band te herstellen. Veel hondensnoepjes geven en af en toe wat menseneten als hij dacht dat ik niet keek. Maar ook op zijn rug liggen als zijnde een onderdanige hond met uiterst goede bedoelingen. Inclusief trappelende benen (of poten in dit geval).
‘Josje, spelen?‘
De inspanningen waren niet voor niets. Na een tijdje was Josje niet meer bang en huppelde ze vrolijk mee naar naar binnen als we op bezoek gingen. Altijd liggen er een paar hondensnoepjes klaar (als de hond van mijn tante er niet is). Josje blij, opa blij, ik blij.
Geef een reactie