Honden reageren op woorden, omdat ze daar een associatie mee leggen. Dat kan ook een kort zinnetje zijn als dat steeds hetzelfde zinnetje is. Met woorden als ‘straks‘ en ‘gisteren‘ kunnen ze niks.
Ik heb echt moet leren om in tegenwoordige tijd te praten tegen Josje. Zelf zit ik met mijn hoofd 35 procent van de dag in het verleden en 55 procent in de toekomst. Dus ik neem bijvoorbeeld nu geen chocola, want had dat al op vandaag. Tegen Josje kan ik niet zeggen: ‘je hebt al genoeg lekkers op‘. ‘Lekkers!’ hoort Josje dan, terwijl haar staartje zo hard heen en weer gaat dat haar kontje mee beweegt. Tja, dan moet ik toch maar een snoepje geven. Anders is het zielig.
Ik kan ook niet zeggen: ‘We gaan straks naar tante Susan.’ ‘Tante Susan! Waar is tante Susan?‘ Dan zoekt Josje zonder te vinden. Ook weer zielig.
En als ik haar ga uitlaten kan ik niet al in de gang zeggen: ‘Jij moet vast wel een plasje doen.‘ Buiten, op de momenten dat ze daadwerkelijk plast, zeg ik namelijk ‘plasje doen, goedzo’. Ik wil dat graag zo laten. Ik wil het graag ‘daar buiten’ laten, dat plasje..
Josje leeft in het hier en nu. Geen ‘er was eens’. Geen mooie woorden zonder praktische betekenis, geen verhaaltjes, geen sprookjes. Gewoon eten, en wel nu!
Geef een reactie