Mijn vader eet vanavond bij mij. Hij komt uit zijn werk en haalt dan stoelen op die ik mag hebben van oma en opa. Ik maak me de hele dag al druk over het eten, want ik weet niet precies hoe laat mijn vader komt. Zes uur wordt het in ieder geval niet. Dat betekent dat ik zelf alvast een voorgerecht neem om zes uur, zodat ik toch om zes uur begin met eten. Ik heb een strikt eetschema namelijk.
Veel nadenken over mijn eetschema
Als een hoofdgerecht niet meteen volgt op het voorgerecht, mag ik die dag een tussendoortje minder. Het voorgerecht is namelijk een extra eetmoment. Sinds een bezoekje aan een mesoloog eet ik dagelijks twee in plaat van drie tussendoortjes. Haar advies was om tussendoortjes helemaal te schrappen en de maaltijden steviger te maken. Dan kregen mijn prikkelbare darm tussendoor rust. Ik heb één tussendoortje nemen per dag maar een week volgehouden.
Niet mogen eten is voor mij letterlijk en figuurlijk leegte. Eten is iets zonder hoge drempel en het is contact maken met mijn lijf. Met twee tussendoortjes ervaar ik de leegte te vaak. Op de momenten dat ik niet eet, heb ik een obsessie met eten. Ik zou graag willen dat die minder wordt, want het is behoorlijk vervelend. Het is al zo druk in mijn hoofd met alle eetregels. De regels en de obsessie houden elkaar nog in stand ook.
Af en toe doe ik gelukkig een kleine aanpassing als een bepaalde regel te lastig is. Dat mag bijvoorbeeld als er een nieuwe maand begint. Dat is zondag het geval. Ik wil weer drie tussendoortjes per dag. De kunst is dat het geen moeten wordt. Als het bijvoorbeeld een keer voorkomt dat ik een tussendoortje niet kan pakken omdat ik ergens ben of omdat ik nog vol zit van het eten, wil ik het tussendoortje kunnen overslaan. De nieuwe regel: in principe drie tussendoortjes, maar het mogen er ook twee zijn. Eetschema aangepast!
Dwangmatig met veel dingen
Eten is één van de dingen in mijn leven waarmee ik erg dwangmatig ben, maar eigenlijk gaat zoveel in mijn leven op een dwangmatige manier. Dat gaat allemaal veel verder dan een eetschema en heeft te maken met de angst om het niet te goed te doen en niet goed te zijn. Strenge regels en zwart-wit denken zijn het gevolg van niet durven vertrouwen op mezelf.
Denk ook aan bloggen. Dat moet iedere dag, want anders doe ik het vast nooit, maar nu kost het te veel tijd en energie. Gelukkig mag ik daarin ook een aanpassing doen volgende maand. Het idee is om om de dag te bloggen (of drie keer per week). Ik houd van bloggen en ik houd van eten, maar het zou fijn zijn als ik er iets minder stress om zou hebben.
Het is nog erg zoeken qua structuur, routines en regels voor mij. Nu ik weet dat ik pdd-nos heb, kijk ik daar anders tegenaan dan toen ik de diagnose dwangmatige persoonlijkheidsstoornis en dwangstoornis had. Iets meer zoekruimte in november om helpende van niet-helpende dwangmatigheden te onderscheiden, komt goed van pas.
Hoe is het voor jou om samen te eten?
Geef een reactie