Als Josje plotseling stilstaat tijdens het wandelen, hoort of ziet ze iets gevaarlijks. Tenminste, dat voelt voor haar zo. Meestal is het dan een geluid dat ze niet kan plaatsen. Ik ook niet, want ik hoor niet altijd wat haar aan het schrikken maakte.
Of ze ziet iets waarvan ze niet snapt wat het is. Dat kan een plastic zak zijn die opbolt door de wind, een achtergelaten voetbal midden op de stoep of een kartonnen doos met een stapel papier erin. Dan kan ik wel zeggen: ‘Niet bang zijn, het is maar een bal,’ maar Josje IS bang.
Zelf vind ik het oervervelend als ik iets eng vind en een ander uitlegt waarom het niet eng is. Dat is namelijk rationeel en een emotie kan toch zwaarder wegen. Hoe goed de tegenargumenten ook zijn.
Dus zeg ik tegen Josje als ze weer eens bang is voor een Unidentified (Flying) Object: ‘Was je geschrokken?‘ of ‘Ben je een beetje bang?‘. Dan staan we even stil, letterlijk. Figuurlijk staan we stil bij de emotie, want die mag er zijn. Fijn is anders uiteraard.
Als Josje doorheeft dat er geen gevaar is, lopen we weer verder. Soms rechtdoor en soms met een bocht om het object heen. De keus is aan Josje. Iets met eigen regie.
Geef een reactie