Vandaag ben ik met Josje op controle geweest voor haar knie. Op één oktober is ze geopereerd vanwege patella luxatie. In de wachtkamer zat ze bibberend op schoot. In de auto wist ze nog van niks, dus was ze vrolijk.
Wel fijn dat ik haar niet kan voorbereiden op een dierenartsbezoek. Dat scheelt weer een tijdje angst. Ze zou zich bovendien verzetten, met heel haar gewicht en zie twee kilo nog maar eens mee te krijgen.
Gelukkig was de controle vandaag zo gepiept. En de foto ook (leuk voor de portemonnee ook). Het zag er allemaal goed uit, dus ik ben blij en opgelucht. Trots ook, gewoon omdat het kan. Mijn hondje doet het goed hè, denk ik dan. Josje wist de uitgang en de auto snel te vinden. Ze was al bijna zelf naar Tilburg gereden; zo’n haast had ze.
Nu maar hopen dat de andere knie niet ook hoeft (nu al graad twee, richting drie). Even in de gaten houden dus. Eén ijzeren pinnetje in haar kleine lijfje is wel genoeg.
Net bedacht ik me dat ik in mijn grote teen ook een pin heb zitten vanwege een eerdere operatie waarbij de grote teen werd rechtgezet en er een stukje van de bobbel aan de zijkant werd weg gehaald. Oja!
Botpijn. Ik vergeet het nooit.
Josjes botje is gelukkig bijna geheeld. Je ziet op de foto nog een klein gaatje in het midden, net onder de pin, waar het nog aan elkaar moet groeien. Voorlopig mag Josje nog niet loslopen, maar met de pijnstilling mag ik al stoppen.
Ik hou haar dus nog even aan het lijntje. Natuurlijk hoef je niet nog eens onder het mes Josje! Beloofd. Je kan ze toch niet voorbereiden, die dieren.
Geef een reactie