Meer dan één assertiviteits-/sociale vaardigheidstraining heb ik gehad in mijn leven, maar het blijft zooo lastig voor me om assertief te zijn. Zowel voor mezelf als voor Josje, zoals die keer in de Hunkemöller. Ik vind niet op de tijd te woorden of durf ze niet uit te spreken; bang om een ander een vervelend gevoel te geven en bang om wat de ander dan van me vindt.
Maar afgelopen week was ik zowaar assertief! Iemand gaf Josje kusjes op haar kopje, terwijl Josje bij mij op schoot zat en dus niet weg kon. Het mensenhoofd kwam te dichtbij en Josje hapte richting de mensenneus, in de lucht (een klein snepje).
Zo van: ‘Hier ben ik niet van gediend, hou op! Ik waarschuw je even.’
Ik stapte in haar voetsporen en zei: ‘Als Josje dat doet, vind ze het niet leuk wat je doet.’
Wow, ik zei gewoon wat ik dacht, in het belang van Josje. Die andere persoon mag daarna voelen of denken wat ze wil, maar dat is niet mijn verantwoordelijkheid.
Schouderklopje dus voor mij en voor Josje.
Geef een reactie