Josje kan misschien wel goed horen met die grote oren, maar luisteren is een tweede. Als ik ‘kom ’s hier‘ zeg, kijkt ze niet op of om. Nou kan ik begrijpen dat mijn hoge moederstem geen indruk maakt. Als ik vervolgens een lagere stem inzet en mijn voeten stevig op de grond zet, is de kans iets groter dat ze komt. Maar op welke toonhoogte ik ook spreek, ik moet altijd even wachten en minimaal een tweede keer roepen.
Dan twijfel ik even aan mezelf. Aan de andere kant, mensen hoeven toch ook niet hup 123 naast je te staan als ze iets van je vragen? Dan kies je toch ook je eigen tijd uit om te doen wat er van je gevraagd wordt?
Josje moet gewoon even opstarten, op gang komen, schakelen en gapen. Iets wat heel herkenbaar is voor mij. Van de ene activiteit overgaan naar de andere, vergt van mij denkvermogen, tijd en energie.
En mocht ik nou echt een keer haast hebben of geen geduld hebben, dan kan ik altijd nog ‘lekkers‘ roepen. Dan staat Josje snel naast me. Ze hoort me dus wel, maar luisteren doet ze liever voor een snoepje. Ik geef haar geen ongelijk.
Geef een reactie