Paniek als de bel gaat

Op een deurbel, fietsbel of telefoontje reageer ik nogal Piet-Paniek-erig. Vroeger dacht ik gelijk dat er iemand dood was, soms letterlijk, omdat angst mijn normale staat van zijn was. Of ik dacht: help, wat heb ik fout gedaan?

Ik herinner me nog goed dat ik in een kliniek was opgenomen voor mijn angst- en dwangstoornis (maak er maar meervoud van) en dat een sociotherapeut naar me toe kwam met de telefoon (dat was nog in de periode van de vaste telefoons). Ik legde half hyperventilerend de telefoon tegen mijn oor.

‘Hoi Mandy, met de muziektherapeut. Kun je vanmiddag ook een kwartier later komen?’

Dus… reageerde ik nogal emotioneel op een neutrale gebeurtenis. Kun je je voorstellen hoe moe ik in die tijd was?

Inmiddels zijn er gelukkig meer emoties in mijn leven, waaronder ook fijne emoties. Hoe kleurrijk! Maar nog steeds ben ik snel bang of gestrest. Josje voelt dat gelijk, misschien wel eerder nog dan dat ik me er bewust van ben.

Dus als de deurbel gaat of als mijn telefoon gaat, volg ik een stappenplan:

1. Adem in.
2. Adem uit.
3. Kan je opendoen/opnemen?
   1. Zo ja, ga naar stap 4.
   2. Zo nee, verstop je.
4. Wil je opendoen/opnemen?
   1. Zo ja, doe open/ neem op.
   2. Zo nee, verstop je.

Nu is het heel lastig om de deur niet open te doen als een hondje zo enthousiast met haar staartje staat te zwiepen, dat het huis ervan schudt, dus doe ik meestal wel open. Josje piept vaak van voorpret, dus ben ik gelijk vrolijk.

Op de telefoon reageert ze niet, maar daarbij helpt het me dat ik de regie behoud. Ik ‘moet’ niet opnemen, maar ‘mag’ opnemen. Als ik bijvoorbeeld overprikkeld ben, is het beter om dat te appen naar de beller en te vragen of bellen een ander keertje (op afspraak) kan. Als ik wel opneem, kan ik ondertussen Josje aaien en bel ik met een dosis vrijkomende gelukshormonen.