Josje en ik komen terug van het bos en zitten samen op de nieuwe ebike (de oude was gestolen). Josje zit voorop in het mandje nieuwsgierig om zich heen te kijken. Omdat er in het bos veel honden waren (je gelooft het niet) vond Josje het te spannend om te plassen. Ze is sowieso nogal gehecht aan vertrouwde dingen, wat voor mij erg herkenbaar is met mijn autistische brein. Dus ik neem het haar niet kwalijk, maar onhandig is het soms wel.
Nu moet ik een extra stop maken onderweg om haar alsnog te laten plassen bij een vertrouwd plekje vlakbij huis. Ik zet de ebike, waaraan ik nog een beetje moet wennen, op de standaard. Er zit een handig stuurslot op zodat ik het stuur vast kan zetten. Dan zwiept Josje niet opzij. Maar voordat ik erg in heb, valt de fiets als geheel om. Boem! Josje zit nog half in de tas, die weer nog half in het mandje zit. Schrikken! Voor ons allebei. Ik duik op Josje af en pak haar trillende lijfje op. Ik voel me vreselijk bezorgd, schuldig en beschaamd, maar ze lijkt ongedeerd.
Twee meisjes komen aanrennen en vragen hoe het met me gaat, zo lief! Ik bedank de meisjes hartelijk voor hun zorg. Dan laat ik Josje alsnog plassen, wat ze gelukkig doet, en zet haar terug in het mandje. Dat gaat gelukkig ook zonder protest, dus hopelijk heeft ze geen trauma. Ik houd de fiets stevig vast en wil wegrijden, maar dan komen de meisjes weer aanlopen. Nu met een fluffy hondje, een pomeriaantje. Eén van de meisjes wilde haar hondje even komen laten zien en dat maakt me blij. Josje en het hondje snuffelen aan elkaar en dan fiets ik weg, met nog een beetje schrik in me.
Geef een reactie