Ik mag Josje wel meenemen toch? Blijf toch op de fiets,’ app ik naar mijn begeleidster. ‘Jahoor dat is volgens mij geen probleem,’ appt ze terug.
Ik twijfel altijd nog wanneer ik Josje wel en niet mee mag nemen. Dit keer moet ik op de fiets naar de teststaat om te kijken of ik corona heb of gewoon een neusverkoudheid. Ik voel me prima verder, dus ga uit van het laatste, maar ik wil hierin wel mijn verantwoordelijkheid nemen. Je zou maar onbewust anderen besmetten..
Maar omdat er geen lol aan is, neem ik Josje mee. Dan heb ik leuke afleiding en dan is Josje er ook even uit. Dus zet ik haar in haar tas en vervolgens in mijn fietsmandje. Here we go! Mijn steunhondje en ik op de fiets.
Eenmaal in de teststraat worden we bij de eerste stop, waar ik mijn naam moet zeggen, hartelijk ontvangen. ‘O wat schattig! Leuk, al het tweede hondje van vandaag,’ Idem dito bij de tweede stop waar ze daadwerkelijk een testmonster afnemen uit mijn keel en neus. ‘O leuk, wat een schatje!’
Au! Met tranen in mijn ogen, van de wattenstaafjes, fiets ik weg. Maar ook met een glimlach op mijn gezicht. want volgens mij hebben we de zorgmedewerkers even welkome afleiding geboden middels een schattig kwispelende chihuahua in een mandje op een roze fiets.
P.s.: Het bleek gelukkig een verkoudheid te zijn!
Geef een reactie