Toen ik Josje net had, was ik over alles onzeker. Op een gegeven moment in een mate dat ik dacht dat Josje mij niet leuk vond. Wie wil er nou wonen bij iemand die onzeker is, angstig, somber en zoveel huilt? Zo ben ik namelijk in nieuwe situaties, door moeheid en overprikkeling
Als ik bij iemand op visite was en Josje ging bij iemand anders zitten, dus niet naast mij, vond ik de bevestiging dat ik een stomme hondenmoeder was. Ik dacht zwart-wit. Misschien moet ik haar maar wegdoen, want dit is allemaal niet voor mij weg gelegd, dacht ik soms.
Maar ik heb haar niet weg gedaan. Gelukkig! Twee jaar later vind ik het leuk als Josje bij iemand anders zit, als ze contact maakt. Ik weet dat het goed zitten tussen ons. Ze is graag bij mij, ze is graag bij anderen.
En thuis, ook als ze niet op schoot zit of niet naast me ligt, ben ik niet bang dat ze me niet mag. Het is alleen maar fijn dat ze niet constant aan me plakt. Ze is lekker zelfstandig thuis en toch zijn wij een team.
Geef een reactie