Hoe laat het was durfde ik niet te zeggen,
dus verborg ik mijn horloge,
met plastic roze strikjes,
onder mijn mouw, zoals
de bijlessen onder een stapel
boeken als er visite kwam.
De klok aan de muur wees
me na en tikte dat ik laat was.
Die avond viel ik in slaap
boven mijn extra huiswerk,
maar ik heb geen idee hoe laat.
Later zochten luistertoetsen,
spotprenten bij geschiedenis,
open opdrachten en andere on-
vaardigheden me op het schoolplein
op, om mij er op te wijzen
dat ik niet alles kon.
Ik snapte het pas toen ik van school was.
Niet wat de spotprent betekende,
maar dat ik niet overal hoefde
aan te komen of wel, maar dan
op mijn eigen tijd.
Geef een reactie