Leven op het autismespectrum

Interviews

De impact van een late diagnose neurodiversiteit bij vrouwen

Een doorlopend proces van acceptatie en omgaan met autism

`Neurodiverse vrouwen worden vaak later gediagnosticeerd dan mannen. Zo ook Mandy Verleijsdonk (36), die op haar 27e werd gediagnosticeerd met autisme. In de jaren daarvoor kampte zij al met psychische klachten zoals een dwangmatige persoonlijkheidsstoornis en een stemmings- en dwangstoornis, wat uiteindelijk bleek voort te komen uit autisme. Een late diagnose laat een impact achter: “Dan loop je al 27 jaar met de gedachte dat je ‘anders’ bent.`

Lees het interview door Wafae Hammoudi verder op svjmedia.nl

  1. Evielie Mei.

    Arme Hans,
    Camouflage komt bij iedereen naar voren.
    Alleen bij mij zagen ze het ook laat door een psychiater die ervan overtuigd was, dat ik een Borderliner was. Maar op 1 punt kon hij mij niet vangen😁
    Maar anderen waren het niet met hem eens met al zijn punten weer!!
    Bij mij hebben ze veel achter mn rug om moeten praten!!
    Daar houdt ik niet van!!

    Maar Hans,
    Blijf Jezelf!!
    Waar Jij je prettig bij voelde❣️
    Dat is wat ik je wens❣️

    Er wordt al zoveel over Ons gepraat!!
    Ik hou me tegenwoordig mijn mond op slot!!
    Ergens mag ik een prive leven hebben, dat vergeten ze maar al te vaak!!!

  2. MathHans

    Heel mooi interview, Mandy
    Maar je zal vast wel wat nuance verteld hebben bij deze zin: “Bovendien zijn vrouwen beter in het camoufleren van autistische symptomen door sociaal gedrag te observeren en te kopiëren.”

    Ik heb mijn autisme ruim 50 jaar goed gecamoufleerd (ook al wist ik dat pas heel laat dat ik autisme heb), ook vooral door sociaal gedrag te observeren en kopiëren. En na bijna in een burn-aut te geraken na mijn vijftigste, heb ik besloten dat ik steeds minder ga camoufleren. Maar zo’n zin is dan best pijnlijk, alsof een man dat niet goed zou kunnen. Dat klinkt bijna neuro-typisch.
    Gelukkig weet ik dat jij de nuance wel bij je blogs erbij zet.

    Vera Helleman heeft daar ook een fantastisch hoofdstuk over ( in haar boek: De Kracht van Autisme), maar o zo pijnlijk. Het gaat over aanpassingsvermogen. Maar daar komt de vraag: “en wat heeft dat jou gekost”.
    Kost me nog moeite om deze zin met droge oogjes te kunnen typen.

    Groet,
    Hans

Geef een reactie