Er was eens
een jonge meid
Die bang was,
maar ze wist niet
dat het angst was.
Ze dacht dat dit
het leven was.
Bang zijn dat je lelijk bent,
een dodelijke ziekte hebt,
geen hoog cijfer haalt
of een blunder maakt.
Bang dat niemand je mag.
Bang dat iemand jou zag
zoals je was.
Bang voor
spinnen.
Aanraking.
Oogcontact.
Snoepen.
Treinen.
Jongens.
Bang dat je
het nooit zal maken,
enkel zal falen.
Bang dat het nooit
goed komt.
Dat er nooit een einde
komt aan dit.
Maar er kwam boosheid,
heel veel boosheid.
Woede.
En toen verdriet
en depressie.
Totale uitputting.
Niets meer hopen.
En toch
heb ook ik
blijdschap gevonden
en verbondenheid,
acceptatie en
wat ontspanning.
Er is meer.
Mandy Verleijsdonk
Er zijn wel overlappende kenmerken met autisme en verschillende persoonlijkheidsstoornissen, zoals de vermijdende. De oorzaak is wel anders.
Hans van der Lijcke
Hallo Mandy,
De eerste twee regels van bovenstaand gedicht van jou, gaven bij mij al een soort echolalie reactie. Er was een een jonge meid, er was eens een jonge meid.
Hmmm, dat werd in mijn hoofd: Er was eens een jongen die mijd.
Om daar verder dan ook zo’n mooi gedicht van te maken, moet ik echt voor gaan zitten. Is niet één van mijn natuurtalenten.
Maar ik zocht wel even op vermijdend en kwam toevallig op vermijdende persoonlijkheidsstoornis uit.
Daar zag ik bij de Parnassia groep een stukje tekst wat wel weer veel raakvlak heeft (ik vermoed ook wel bij jou).
Citaat: “Een kenmerk van een vermijdende persoonlijkheidsstoornis is dat je je minderwaardig voelt. Je denkt negatief over jezelf en je maakt je constant druk over wat anderen van je zullen vinden. Het krijgen van feedback en kritiek is lastig, omdat je iedere opmerking die je krijgt ziet als een bevestiging dat je niet leuk bent, of saai of stom.”
Weer eentje die erbij/ aan de kapstok van autisme gehangen kan worden. Of had je die al?
Waarom heet het toch altijd stoornis?
Groet,
Hans