Leven op het autismespectrum

Alle blogs, Werk & Wajong

Meedoen op mijn eigen manier

Vroeger had ik voor ogen dat ik nu een afgestudeerde en werkzame psychologe zou zijn, met zwembad en tennisbaan in de tuin. Ik zou meedoen, maar het is anders gelopen. Dat is balen aan de ene kant, maar ook prima aan de andere kant. Het is zoals het is en ik ben blij met wat ik nu doe.

Prestatiedruk en moeten meedoen

Doordat ik lange tijd intensief therapie had, was er geen ruimte voor studie en werk. Toen therapie wat minder tijd in beslag ging nemen, pakte ik mijn studie psychologie weer op. Op eigen tempo haalde ik mijn bachelor. Ik haalde ook nog de theorievakken van de master Levenslooppsychologie, maar toen ik stage moest lopen en niks kon vinden wat niet alleen maar doodeng was en waarbij ik niet zoveel uren op één dag hoefde te maken, liet ik de universiteit voor wat het was. Jammer, maar ook een bevrijding. Ik heb me nooit thuis gevoeld in de prestatiewereld van de universiteit.

Ik deed daarna verschillende soorten vrijwilligerswerk, vooral met mensen. Voorlezen voor oudere mensen bijvoorbeeld of in de bibliotheek mensen ontvangen. Maar het was te intensief voor mij qua prikkels en het eiste zoveel energie omdat ik sociaal moest zijn. Dat kon ik maar een uurtje per week. Ook heb ik een tijdje met mijn ervaringskennis gewerkt bij MEE, maar hoewel het me voldoening gaf, kostte het te veel energie. Ik wilde meer uren maken en structuur krijgen in mijn week.

Een veilige werkplek

Via mijn arbeidscoach van GGz Breburg belandde ik bij Fameus, waar ik inmiddels al ruim twee jaar vrijwilligerswerk doe. Ik ben begonnen met administratieve taken en leerde toen dat ik het eigenlijk heel prettig vind om alleen te werken en computerwerk te doen. Het was niet per se intellectueel heel uitdagend, maar juist daardoor had ik niet de hele tijd faalangst en kon ik echt dingen afmaken. Dat gaf voldoening! En ik kon lekker nerd-en met Excel.

Ook kwam ik ineens op een kantoor en leerde ik contact te maken met collega’s. Doodsangsten heb ik daarvoor gehad, maar ik voelde me al snel veilig, gezien en gewaardeerd; een nieuwe ervaring voor me. Meedoen was fijn. Inmiddels ben ik het contact zelfs leuk gaan vinden, hoewel het een probleem blijft dat ik geen filter heb voor de vele prikkels op kantoor (zie ook De Monitor over kantoortuinen).

Gelukkig mag ik ook thuiswerken wanneer ik dat wil en die eigen regie haalt sowieso veel druk bij me weg (en dan kan ik bij Josje zijn als ik die behoefte heb). Ik bepaal ook zelf wanneer ik werk en hoe lang. Dat is voor mij belangrijk, want dan kan ik zowel mijn grenzen bewaken als rekening houden met mijn routines.

De laatste tijd ben ik van administratietaken naar communicatie gegaan. Denk aan social media bijhouden. Ook houd ik me bezig met de website, wat ik erg graag doe. Ik heb veel tijd besteed aan de nieuwe website; o.a. aan de indeling en de tekst. Beetje bij beetje krijg ik ook interesse in ict en probeer ik via online cursussen (html bijvoorbeeld) uit te vinden of ik daar iets mee wil en wat. Ik houd erg van puzzelen en leren. Het lijkt me bijvoorbeeld leuk om iets met e-health of e-learning te doen.

meedoen

Wat is haalbaar?

Vroeger had ik dit nooit verwacht van mezelf. Ik was gefocust op mijn interesses, zoals psychologie, gezondheid en psychiatrie. Nu weet ik dat het bij werk vooral belangrijk is om te kijken wat ik ‘kan’ en wat past bij mijn manier van informatieverwerking. Dat in een omgeving waar ik mag zijn wie ik ben, met autisme. Dan pas kan ik mijn kwaliteiten ontdekken en inzetten. Dan pas staat angst niet meer op de voorgrond, maar plezier.

Er blijven altijd uitdagingen, maar dat vind ik juist leuk. Kan ik meer uren werken? Hoe leer ik prioriteiten stellen? Durf ik ergens ‘nee’ tegen te zeggen? Hoe durf ik wel de telefoon op te nemen? Dit hoort bij een altijd durend herstelproces, maar ik ben al zover gekomen. Mijn leven werd jarenlang beheerst door depressie, angst en dwangmatig gedrag. Nu ben ik vaak moe en overprikkeld, maar ik heb zin in de dag en kijk er iedere avond met voldoening op terug (met Josje op schoot). Daarvoor ben ik mezelf en mijn steunende omgeving heel dankbaar.

Wat helpt jou om op een fijne manier te kunnen meedoen?

  1. Hans van der Lijcke

    Dankjewel Mandy voor de link van de monitor over kantoortuin. Dat geeft me weer wat munitie voor bij de ICT opleidingen. Ze werken daar in en omgeving die lijkt op een kantoortuin en dat is voor mij (en ook voor de a-tyische studenten) geen fijne omgeving om in te werken.
    Ik voel dat het me ziek maakt.

    Maar wat wel voor mij werkt is de waardering die ik krijg. Van collega’s die merken hoeveel moeite ik doe om toch zo veel als mogelijk aan te sluiten bij hun onderwijsconcept.
    En van studenten als ze persoonlijke aandacht krijgen en ze merken dat ik ze op een hoger begripsniveau probeer te krijgen. Het zijn wel de studenten die al wat zelfstandiger (volwassener) in het leven staan.

    Voor de studenten die niet zover zijn, ben je alleen maar lastig (een boomer). Dat kost me wel steeds meer moeite om dat van me af te laten glijden.

Geef een reactie op Reactie annuleren