Tot vanochtend heb ik gepiekerd of ik zou gaan sporten of naar een schrijfcafé zou gaan om 10:00. Fitness doe ik sinds kort iedere zondagochtend. Dat vind ik nog steeds spannend, maar het is wel bekend. Ik heb er een plaatje bij en weet dus wat ik kan verwachten en wat ik moet doen. De neiging tot vermijden wordt minder. Het is ook iets dat ik alleen doe, dus kost het geen sociale energie. De andere optie was om naar een schrijfcafé te gaan aan de Piushaven in Tilburg, waar ik nog nooit eerder ben geweest. Dan weet ik niet wat me te wachten staat. Ook niet na zes keer lezen van de informatie op Facebook. :p
Dan is het wikken en wegen
Mijn ratio vond voor- en nadelen voor fitness, maar ook voor het schrijfcafé. Het thema zou zijn ‘zintuigen’. De grootste reden om niet te gaan schrijven, was de angst dat ik dingen zou moeten gaan eten op ‘verkeerde’ tijdstippen of dat ik een andere eetregel zou moeten overtreden. Uiteindelijk had ik verder geen grote nadelen en sporten kan altijd, dus koos ik ervoor om het risico te nemen. Als ik iets kreeg voorgeschoteld wat ik echt niet wilde, kon ik altijd ‘nee’ zeggen.
Helemaal niet gaan zou vermijden zijn, omdat het vooral angst was. Overigens kan dat soms genoeg reden zijn om niet te gaan, als je bijvoorbeeld een te drukke week achter de rug hebt of om een andere reden bewust kiest om niet je angst aan te gaan op dit moment. De scheidslijn tussen grenzen aangeven en iets vermijden vind ik vaak moeilijk te zien. Grenzen aangeven is een gezonde manier om dingen te doen die goed zijn voor jou en ‘nee’ te zeggen tegen dingen niet goed zijn of in verhouding te veel energie kosten.
Vermijden doe je uit angst
Vermijding is uit angst dingen niet doen die je wel leuk vindt of dingen die noodzakelijk zijn. Straat- of pleinvrees is een duidelijk voorbeeld waarbij angst je leven ernstig beperkt. Als je i.p.v. vermijding toch iets aangaat, zoals naar buiten gaan, win je op de lange termijn en groei je als persoon. Als je over je grenzen gaat juist niet. Dan ben je niet eerlijk tegenover jezelf en ook niet tegenover de ander.
De omgeving kan vinden dat je vermijdt, terwijl je je grenzen aangeeft. Dat heb ik vaak ervaren voor mijn autismediagnose toen er bijvoorbeeld nog geen rekening werd gehouden met mijn gevoeligheid voor prikkels. Angsten zijn concreter en zichtbaarder en daar zullen mensen eerder aan denken. Mensen die mij goed kennen, zien sneller dat het mijn grens is en niet vermijding.
De ene dwang is de andere niet
Ik maak zelf nu ook onderscheid tussen dwangen die bij een dwangstoornis horen (dan gaat het om angst) en dwangen die meer horen bij autisme (routines, gewoontes, ..). De eerste beperken mij. De twee helpen me of zijn noodzakelijk om mijn leven te kunnen leven. In de praktijk is het vaak niet zwart-wit en niet meteen duidelijk wat wat is. Gelukkig hou ik van onduidelijkheid. #not.
Ik ben in ieder geval blij dat ik vandaag het schrijfcafé niet vermeden heb. Het stond al een hele tijd op mijn to-do-list, maar steeds ging ik niet. Het begon in ieder geval helemaal goed omdat ze cappuccino met sojamelk hadden. Met een klein fijn groepje hebben we twee uur lang oefeningen gedaan rondom de zintuigen. Zo kregen we iets op onze handen om te voelen en om aan te ruiken. Daarna mochten we het opeten. Ik zat vlugvlug te denken of ik dat wilde. Het was elf uur en niet half elf (mijn tussendoortjestijd), maar ik vind aardbeien lekker en had om half elf niks op, dus mocht ik de aardbei eten.
Weer genoeg gewikt en gewogen vandaag dus. De rest van de dag was ik ontzettend moe, maar dat zal ook wel door de hitte komen. Tijd voor ijs. O nee, het is nog geen half negen.
Pieker jij wel eens over wat nou grenzen zijn en wat vermijden is?
1 Pingback