Dit jaar (2022) was ik voor het eerst in mij leven op Roadburn Festival in Tilburg. Ik stond daar aan de bar op mijn bestelde drankjes te wachten toen ik vanuit mijn ooghoek iemand zag zwaaien. Ik keek opzij en zag iemand uit een ander tijdperk, van de periode van mijn klinische opname. We kletsten even kort bij, maar praten was een beetje lastig met oordoppen in, in de 013 met heavy metal op het podium. Het kwam erop neer dat hij niet verwacht had mij hier tegen te komen. Ik zag mezelf hier ook niet staan toen ik in 2008 opgenomen was. Toen was ik niet zo sociaal en outgoing, maar ik ben veranderd.
Minder psychische problemen
Deze onverwachte ontmoeting was een mooi moment om stil te staan bij hoe dingen anders kunnen gaan dan verwacht en hoe ik mezelf en anderen toch nog kan verbazen. Naar Roadburn gaan is niet het enige wat ik gedaan heb, wat ik vroeger niet had zien gebeuren. Ik heb twee kleine tattoos. En dingen die ik vroeger niet durfde, durf ik nu wel zoals contact maken met buren en naar de sportschool gaan. Ik ben ook wat speelster en vrijer en niet meer zo bloedserieus als toen ik als puber de wereld wilde verbeteren.
Angst is nog steeds veel aanwezig, maar ik kan er mee omgaan en het bevriest mijn leven niet meer. Ik ben daarnaast nog steeds dwangmatig, maar het is niet meer allesbepalend in mijn leven en ik heb wel wat dwangen doorbroken, zoals ´s nachts eten. En smetvrees waardoor ik nu een eigen hondje heb waar ik zielsveel van houd. Daarnaast zijn depressie en suïcidaliteit al jaren verleden tijd. Toen ik daar jaren middenin zat, kon ik me echt niet meer voorstellen dat het over zou gaan. En zo gesloten en zwijgzaam als ik vroeger was, zo open ben ik nu als ik lezingen geef over mijn passie: neurodiversiteit, mentale gezondheid en persoonlijke ontwikkeling.
Accepteren wat niet verandert
Er hebben dus grote en kleine veranderingen plaatsgevonden in mijn leven en wat mijn mentale gezondheid betreft. Ik ben verder gekomen.. Natuurlijk zijn er genoeg dingen niet veranderd, zoals mijn angst voor autorijden en mijn gevoeligheid voor prikkels. Maar dat is wel meer leefbaar als er ook meer positieve dingen zijn. Mijn draagkracht is groter.
Dat ik dus wel degelijk kan veranderen motiveert en geeft hoop. Misschien lukt het me ooit toch om skin-picking te doorbreken bijvoorbeeld. Omdat het leven zo onvoorspelbaar is, helpt het me ook om daar bewust bij stil te staan. Vroeger wilde ik met dwang alles hetzelfde en voorspelbaar houden, maar dat zorgt juist voor extra spanning omdat het niet werkt. Nu houd ik rekening met dat alles in het leven verandert en dat ik daar steeds weer aan moet wennen. Maar dat ik ook veerkrachtig ben en meer kan dan ik denk. Mijn blik op mezelf en de wereld is meer open. Dus het is niet meer ‘ik wil wel kinderen’ of ‘ik wil geen kinderen’ maar ‘misschien krijg ik kinderen en misschien niet, ik weet het nog niet.’
Verder gekomen met een open blik
Om die onvoorspelbaarheid aan te kunnen, moet ik blijven werken aan een goede basis en die behouden. Dat is voor mij fysiek gezond blijven, een Wajong-uitkering, persoonlijke begeleiding, mindfulness toepassen, mijn eigen grenzen stellen en die ook naleven, dingen doen vanuit eigen motivatie, rekening houden met de kenmerken van autisme en dingen op eigen manier en tempo doen. Met genoeg pauze, leuke dingen en rust tussendoor, is er ruimte voor groei en nieuwe ervaringen. Juist door te accepteren wat ik niet wil of kan, vecht ik minder. Ik hoef niet meer alles te kunnen en dan is er energie voor avonturen.
Nu loop ik bijvoorbeeld stage terwijl ik dat jaren geleden echt niet zag gebeuren. En het gaat nog goed ook omdat ik een passende stage heb gezocht. Het helpt bij nieuwe dingen ook dat ik van mezelf mag stoppen als het toch niet goed voor me is. Dat haalt de druk weg. Zo moest ik Roadburn niet leuk vinden maar ging ik voor de ervaring. Omdat het in mijn eigen stad was, kon ik zo weer naar huis. Maar het was wel leuk, zowel de mensen als de muziek. Surprise!
Wat heb jij gedaan wat je eerder niet van jezelf verwacht had?
Steven Marien
Ik moet om de 4 maanden bloed laten prikken. En om de 2 maanden stelara spuit tegen crohn krijgen. En dit lukt zonder er constant aan te denken tussendoor. Vroeger was ik enorm angstig voor injecties. En had nooit gedacht dat dat nu veel makkelijker ging lukken voor me.
Leuk om te lezen dat de stage goed gaat.
Hans van der Lijcke
Hallo Mandy,
Ik wil wel antwoord geven op de vraag waar je deze blog mee eindigt: ik heb iets gedaan (toevallig in Tilburg) wat ik niet van mezelf verwacht had.
Ik zal de spanning een beetje opbouwen.
Ongeveer twintig jaar geleden ging mijn maatje op het werk naar het voortgezet onderwijs. We vulden elkaar altijd heel goed aan. Hij was meer van de holistische blik op zaken en ik vulde de details in (meer de serialist). Maar om in de bovenbouw les te kunnen geven, moest hij de 1e graads bevoegdheid halen als wiskunde leraar. Hij vroeg of ik mee ging naar die studie. Ik had het eigenlijk niet nodig op het mbo, maar ik heb de ambitie wel gehouden om ooit nog eens door te leren na mijn mislukte jaar op de universiteit.
Dus ik zei ja, (dit is het nog niet wat ik nooit had verwacht).
Omdat wij al wat meer (les)ervaring hadden dan veel studenten die gelijk doorstroomde vanuit de 2e graadsopleiding, werden wij als de ervaren medestudenten gezien die meer een soort coach waren en natuurlijk het goede voorbeeld gaven. Wij waren ook een soort klankbord voor de docenten van FLOT die toen net bezig waren met het omvormen naar een hbo Master opleiding.
En zo bedacht ik het volgende.
Aanleiding was de vraag of iemand een idee had als een stukje invulling voor de nieuwjaarsbijeenkomst. We waren toen net bezig met een historisch perspectief op iets uit de geschiedenis van de wiskunde. En we mochten zelf bedenken of we dat d.m.v. een uitvoerig werkstuk deden of een presentatie/werkstuk combinatie. Dus ik gaf de feestcommissie de tip om die presentatie te combineren met de nieuwjaarsbijeenkomst.
En je voelt het nu misschien wel aankomen dat die morele druk bij mij kwam te liggen om het goede voorbeeld te geven. Ik had nooit gedacht dat ik voor meer mensen dan mijn eigen klas die presentatie zou doen.
Maar het is wel gelukt en een mooie 8 gekregen. Helaas niet onder ideale omstandigheden, ik moest het doen in de tent die tijdelijk dienst deed als kantine. Dus ik ben supertrots op mijn 8, zeker nu ik officieel weet dat ik autisme heb. Het mooiste cijfer dat er voor mij bestaat.
Maar als ik dat ga uitleggen, ben ik bijna zelf aan het bloggen.
Hans van der Lijcke
Hier nog een deel twee.
Vandaag terug geweest op FLOT (met een paar collega’s en daar bleek onze gastheer iemand te zijn die ik kende vanuit landelijke bijeenkomsten van het steunpunt taal en rekenen. Daartegen vertelde ik dat ik daar de master opleiding wiskunde had gedaan.
Oh dan lopen we even langs wiskunde, zei hij.
Toen we langs het lokaal liepen waar Jan
(de coördinator van de master wiskunde opleiding) lesgaf, kwam hij gelijk naar me toe om even de hand te schudden.
En sprak de woorden die ik vroeger nooit geloofd zou hebben, maar nu durf aan te nemen: “Ja, deze student heeft indruk gemaakt”.
Zo gaat de zon toch schijnen op een regenachtige dag.
Dus lieve Mandy en alle andere lieve medeautisten die het even moeilijk hebben. Heb vertrouwen en je kunt meer dan je denkt. Al is het bij ons misschien minder denken en meer doen wat goed voelt. Maar neem ook de tijd.
Het positieve effect van alles waarin je geïnvesteerd hebt, kan soms pas veel later duidelijk worden.
Als de master niet gelijk lukte, waarom zou het later (als je beter in je energie zit) niet alsnog lukken.
Ik heb mijn rijbewijs pas op mijn achtentwintigste gehaald, want op mijn achttiende was ik er nog niet aan toe.
Vandaag overigens heel blij dat ik mee kon rijden, want dat scheelt weer een hoop aan ‘spoon’ energie.
Succes Mandy, ik hoop dat het goed gaat met je master psy.
Mandy Verleijsdonk
Wat fijn om te horen voor je van die docent, leuk 🙂