Ik heb een belangrijke beslissing genomen: ik ga mijn studie oppakken. <Doet een hupsje.> Vorig jaar november haalde ik mijn bachelorsdiploma Psychologie&Gezondheid. Inhoudelijk was het haalbaar, maar door mijn psychische problemen was het een behoorlijke klus. Een studiepauze was nodig om bij te komen, maar na een jaar kriebelt het weer om verder te gaan.
Verder met psychologie?
Ik heb overwogen om een opleiding te doen tot ervaringswerker, maar ik wil toch afmaken waar ik aan begonnen ben. Een master psychologie is een mooie basis voor verschillende werkzaamheden en werkvelden, waarbij eigen ervaringen ook van pas komen.
Ik ga de master Levenslooppsychologie doen. Het gaat dan om menselijke ontwikkelingen gedurende de gehele levensloop. Geïnspireerd door de positieve psychologie ligt de nadruk op het bevorderen van welzijn. De master onderscheidt zich zo van klinische psychologie, waarbij de focus op ziekte ligt.
(Vrijwilligers)werk doen
Ik kan geen voorstelling maken van wat ik later ga doen qua werk. Op dit moment zou ik het liefst iets met autisme doen (of course). Bij het werk zal ik rekening moeten houden met mijn beperkingen. Nu moet ik er eerst zelf nog beter mee leren omgaan. Daarom ga ik twee of misschien wel drie jaar doen over mijn master. Dan heb ik genoeg tijd over voor therapie en begeleiding. Ik blijf ook vrijwilligerswerk doen, omdat ik het belangrijk vind iets te doen voor en met anderen.
Ik ben wel bang dat de gemeente op een gegeven moment niet meer akkoord gaat met alleen vrijwilligerswerk. Al een tijdje ben ik bezig om een plan van aanpak met ze te maken over (vrijwilligers)werk en/of studie, maar de gemeente heeft daar geen tijd voor. Het kan ook zijn dat ik tussendoor van de gemeente (bijstand) terug ga naar het UWV (Wajong). Mijn rechtszaak tegen het stoppen mijn Wajong loopt immers nog steeds. Ik hoop dat het UWV ook niet moeilijk gaat doen over mijn studie. Het probleem is dat instanties studeren vergelijken met werken, terwijl het totaal andere dingen zijn.
Positieve energie van studie
Ik kan echter niet blijven afwachten en moet mijn eigen plan trekken. Hoe moeilijk ik dat ook vind, want ik heb geen toestemming (geruststelling). Je bent toch afhankelijk als je niet zelf voor je inkomen zorgt. Ik ga studeren aan de Open Universiteit en ik heb begrepen dat dat mag, omdat het een opleiding is die buiten werktijden kan worden gedaan. Het is immers zelfstudie. Voordeel voor mij is dat ik bij de OU mijn eigen tempo kan bepalen en er minder energie verloren gaat aan sociale interactie.
Ik kijk ernaar uit om mijn leergierigheid weer in te kunnen zetten. Nu met meer kennis van mijn valkuilen door mijn diagnose pdd-nos. Maandag ga ik naar expertisecentrum Handicap &Studie in Den Bosch voor een klankbordgroep waarin we kijken hoe (student)begeleiders in het hoger onderwijs beter om kunnen gaan met studenten met psychische klachten. Ik hoop dat andere studenten net als ik de kans krijgen om te studeren, ondanks een beperking.
Heb jij een diploma gehaald ergens van?
Mandy
Hoi Nico,
Ik kom nog even terug op je eerdere reactie.
DE autist bestaat niet. Geen autist is hetzelfde, net zoals geen niet-autist hetzelfde is. Toch zijn er veel overeenkomsten tussen autisten.
In de praktijk moet je toch iedereen als individu benaderen en niet obv een label. Naast een diagnose ben je natuurlijk nog veel meer en het doet er toe in wat voor omgeving je leeft.
Je moet met elkaar kunnen communiceren en dan zijn woorden nodig. Als de betekenis van dat woord verandert in de loop der tijd, is dat niet perse erg.
Als symptomen veranderen, wil dat niet zeggen dat de diagnose ook meteen verandert. Symptomen zijn uitingen van iets onderliggends. De diagnose autisme heb je altijd, maar je kan er wel zo goed mogelijk mee leren omgaan. Dan kun je een goed leven hebben, ook al heb je nog steeds begeleiding oid nodig. Symptomen moet je voorkomen of behandelen als het kan, niet het autisme zelf.
Dit is allemaal heel kort gezegd hoor. Over diagnoses kun je niet genuanceerd genoeg zijn, want het is een gevoelig onderwerp. Mij helpt de diagnose iig wel, juist voor de praktijk. Daar gaat het uiteindelijk om 😉
Groetjes,
Mandy
Nico
Autisme bestaat niet, wat stelt de diagnose voor als de symptomen steeds veranderen.
Mandy
Hoi Nico, wat is de bedoeling van je opmerking?
Nico
Hallo Mandy, Het heeft inderdaad weinig met je blog te maken. Het was meer een vraag die me op dat moment bezighield. Ik las dit: ‘Verhoeff: „Eerst was het vooral een affectieve stoornis, toen een taalstoornis, toen een ego-ontwikkelingsstoornis, toen toch meer een informatieverwerkingsstoornis, en nu wordt het vooral gezien als een stoornis in sociale cognitie. Het is een extreem breed en heterogeen begrip met vage grenzen, waar we in de klinische praktijk weinig aan hebben.”’
En dit: ‘ Twintig procent van de kinderen met de diagnose PDD-NOS komt deze vorm van autisme te boven. Bij 40 procent van de kinderen met PDD-NOS gebeurt het tegenovergestelde: bij hen nemen de klachten na de puberteit juist toe. Dat is de conclusie van onderzoek van het Erasmus MC en de ggz-instelling Yulius, zo meldt de Volkskrant.’
En dit: http://nieuws.leidenuniv.nl/nieuws-2015/kinderen-met-autismespectrumstoornis-wel-empathisch.html
Die onderzoeken en uitspraken roepen dus vragen op over mijzelf, autisme en de hulpverlening. Het was dus niet mijn bedoeling om je integriteit in twijfel te trekken.
In ieder geval: succes met je studie 🙂
Mandy
Dankje Nico. Nu kan ik je reactie beter plaatsen. Inhoudelijke reactie komt nog 😉