Leven op het autismespectrum

Alle blogs, Sociaal & vrije tijd

De sociale modus kost veel energie

Gisterenochtend heb ik gebeld met iemand van Essent. Twee dagen eerder had ik al gebeld, maar toen het gesprek na een half uur nog niet voorbij was, kwam er niks meer binnen in mijn hoofd. De sociale-modus-batterij was leeg. Ik was zo bezig geweest met luisteren en hoe te reageren waardoor ik voorbij ging aan mezelf. Na een kwartier durfde ik eindelijk te zeggen dat ik weg moest, hoewel ik pas in de avond echt weg moest.

Naar een lezing

Ik ging naar een lezing over vluchtelingen in Paradox om feiten te horen in plaats van vermoeiende en tot weinig leidende (extreme) meningen. Ik heb weer wat informatie, maar heb nog steeds geen duidelijke mening in het vluchtelingendebat. Ik weet wel mijn menselijke waarden en normen. Na de lezing was ik overprikkeld; niet door de informatie, maar door alle mensen en door allerlei prikkels zoals een te felle lamp.

Uiteindelijk sliep ik om half drie, dus ging ik vanochtend onuitgeslapen naar de lotgenotenbijeenkomst van het Autisme Informatie Centrum (AIC). Over autisme heb ik wel een mening en veel te vertellen; vanuit mijn eigen ervaring en wat ik gehoord en gelezen heb. Anderen hadden ook veel te vertellen. Het is steeds schakelen tussen luisteren, nadenken wat ik ga zeggen, iets zeggen en nadenken of ik wel had moeten zeggen wat ik zei. Lastig, maar de herkenning was fijn.

Onderweg naar huis stopte ik bij een sleutelmaker om een sleutel bij te maken (joh). De sleutelman bleek pauze te hebben, maar dat vond ik niet erg en ging weg. Het scheelde immers een sociale prikkel. Na een uurtje thuis te zijn, kwam het baasje van de oppaskat, dus zat ik weer in de sociale modus. Vanavond ben ik even alleen.

Sociale modus
Even de groep verlaten hoor

Drukke week, veel sociale modus

Morgenvroeg heb ik een schrijfgroep, maar gelukkig kan ik wel mijn individuele gang gaan daar. Morgenavond doe ik mee aan een Poetryslam in Tilburg, dus dan zullen de sociale prikkels me ook om de oren vliegen. Op het podium heb ik een eigen script, maar tussendoor socializen vind ik lastig. Met wie zal ik praten? Wat zal ik zeggen? Ik moet naar de wc, maar hoe kap ik dit gesprek af? Stink ik niet naar zweet? Waar moet ik kijken?

Ik heb een hekel aan formele sociale situaties, maar ga graag naar culturele en leerzame dingen. Het sociale dat daarmee gepaard gaat kost alleen veel energie. De gevoeligheid voor prikkels, angst voor negatieve gedachten over mij, moeite met schakelen tussen mij en de ander, andermans emoties opslokken, achteraf gesprekken blijven nalopen in mijn hoofd, geen gevoel van controle hebben, et cetera zijn vermoeiend.

Alleen thuis zitten dan maar? Nee, het is een kwestie van doseren en grenzen stellen. Soms doe ik te veel. Dan is het de kunst om naderhand bij te komen in de vorm van alleen zijn. Dan kan ik uit de sociale modus stappen, ontprikkelen en ontdekken wat mijn eigen gedachtes en gevoelens zijn. Zondag is het daar hoog tijd voor, hoewel… ’s avonds is er een lezing over emoties…

Kan jij goed doseren?

Geef een reactie